Articles

ทางด้านของฝุ่น หลังจากที่เขาได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารของตำรวจด้านใน แจ้งขอกำลังสนับสนุนเพราะตามหาโนบิไม่พบ ด้วยความร้อนใจตอนที่ลุงเจมส์ไปรับโทรศัพท์จากสาวใช้ที่ชื่อฝน ฝุ่นได้จังหวะเลยแอบหนีออกมาเพื่อตามหาโนบิ ฝุ่นเดินตามหาโนบิไปรอบ ๆ โกดังและพยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังอยู่โดยรอบ ในใจก็ภาวนาขอให้ตนเองสามารถตามหาโนบิได้พบโดยไม่อนาทรร้อนใจกับอาการเจ็บที่บริเวณหน้าอกด้านขวาตำแหน่งของหัวใจที่ถูกยิงก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย “อย่าเป็นอะไรไปนะโนบิ วอนช่วยดูแลโนบิ ช่วยให้ฉันตามหาโนบิพบด้วยเถอะนะ” ฝุ่นได้แต่ภาวนาแบบนี้ไปตลอดทาง ตึกตัก...ตึกตัก... ยิ่งฝุ่นฝืนตัวเองมากเท่าไรหัวใจของฝุ่นก็ยิ่งเต้นแรงจนมันเจ็บและชาไปหมด แต่ฝุ่นก็ยังคงฝืนร่างกายของตนเองต่อไป “อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปตอนนี้นะมึงไอ้ฝุ่น ขอให้ได้เจอโนบิก่อนเถอะนะ” ฝุ่นพูดกับตัวเองในใจ ทางด้านของโนบิ โนบิถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่ตอนนี้ลูกน้องของคนร้ายจับตัวของโนบิมาขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ แรก ๆ อากาศภายในตู้ก็เย็นเพียงธรรมดาแต่ตอนนี้โนบิเริ่มรู้สึกเหมือนอากาศภายในตู้เริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้ฟันของโนบิกระทบกันดังกึก ๆ และเพราะตอนนี้โนบิถูกมัดทั้งมือและเท้ารวมทั้งปากทำให้โนบิไม่สามารถตะโกนขอให้คนช่วยได้ โนบิค่อย ๆ คลานไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เมื่อได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าของใครสักคนกำลังเดินมาที่นี่โนบิพยายามใช้เท้าที่ถูกมัดอยู่ถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เพื่อให้คนด้านนอกได้ยิน ตึ้ง...ตึ้ง เสียงโนบิใช้เท้าถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์ดังพอจะทำให้คนด้านนอกได้ยิน ในใจโนบิก็ภาวนาขอให้มีใครสักคนด้านนอกได้ยินเสียงและพาผมออกไปจากความทรมานนี้เสียที ต่อให้เป็นคนร้ายพวกนั้นก็ยังดี ก่อนสติของโนบิค่อย ๆ หมดลงไปเรื่อย ๆ จากความเย็นที่อยู่ด้านใน เมื่อได้ยินเสียงเรียกผมจึงฝืนลืมตาและพยายามประคองสติของตัวเองให้กลับมาอีกครั้ง “อ้วยอ้วย (ช่วยด้วย)” ผมพยายามร้องขอให้คนที่อยู่ด้านนอกช่วยและดูเหมือนคำขอของผมจะเป็นจริงเมื่อประตูของตู้คอนเทนเนอร์ค่อย ๆ เปิดขึ้นเรื่อย ๆ ทีละนิด ๆ  และทันทีที่ผมเห็นใบหน้าของคนที่เปิดประตูตู้คอนเทนเนอร์ที่ผมถูกขังเข้ามาผมก็ร้องเรียกออกมาด้วยความดีใจเพราะคนที่มาช่วยผมก็คือ “อี้ออน(พี่ฮอน)” โนบิร้องเรียกพี่ฮอนออกมาด้วยเสียงอู้อี้เพราะถูกมัดปากอยู่ “คุณหนูโนบิ” พี่ฮอนเข้ามาด้านในตู้คอนเทนเนอร์และพยายามจะช่วยแก้มัดให้ผม แต่ในช่วงที่พี่ฮอนกำลังช่วยแก้มัดให้ผมอยู่นั้นโดยไม่ทันระวังแขนของพี่ฮอนไปโดนปุ่มอัตโนมัติของตู้คอนเทนเนอร์เข้าทำให้ระบบปิดประตูของตู้คอนเทนเนอร์ทำงาน ทำให้เราสองคนติดอยู่ด้านในซึ่งตู้นี้เป็นระบบเปิดจากด้านนอกโดยที่เราสองคนไม่ทันรู้ตัว “ไม่เป็นไรแล้วนะครับคุณหนูพี่ฮอนมาช่วยแล้ว” พี่ฮอนแกะผ้าปิดปากให้ผม ก่อนจะมาแก้มัดที่มือและเท้าให้ผม “พี่ฮอนผมหนาว” ผมพูดด้วยเสียงสั่น ๆ  “อดทนไว้นะครับคุณหนูผมมาช่วยแล้ว” พี่ฮอนถอดเสื้อสูทมาคลุมตัวของผมไว้เพื่อให้ความอบอุ่น “เราออกไปจากที่นี่กันเถอะครับคุณหนู”...

ทางด้านของฝุ่น หลังจากที่เขาได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารของตำรวจด้านใน แจ้งขอกำลังสนับสนุนเพราะตามหาโนบิไม่พบ ด้วยความร้อนใจตอนที่ลุงเจมส์ไปรับโทรศัพท์จากสาวใช้ที่ชื่อฝน ฝุ่นได้จังหวะเลยแอบหนีออกมาเพื่อตามหาโนบิ ฝุ่นเดินตามหาโนบิไปรอบ ๆ โกดังและพยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังอยู่โดยรอบ ในใจก็ภาวนาขอให้ตนเองสามารถตามหาโนบิได้พบโดยไม่อนาทรร้อนใจกับอาการเจ็บที่บริเวณหน้าอกด้านขวาตำแหน่งของหัวใจที่ถูกยิงก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย “อย่าเป็นอะไรไปนะโนบิ วอนช่วยดูแลโนบิ ช่วยให้ฉันตามหาโนบิพบด้วยเถอะนะ” ฝุ่นได้แต่ภาวนาแบบนี้ไปตลอดทาง ตึกตัก...ตึกตัก... ยิ่งฝุ่นฝืนตัวเองมากเท่าไรหัวใจของฝุ่นก็ยิ่งเต้นแรงจนมันเจ็บและชาไปหมด แต่ฝุ่นก็ยังคงฝืนร่างกายของตนเองต่อไป “อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปตอนนี้นะมึงไอ้ฝุ่น ขอให้ได้เจอโนบิก่อนเถอะนะ” ฝุ่นพูดกับตัวเองในใจ ทางด้านของโนบิ โนบิถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่ตอนนี้ลูกน้องของคนร้ายจับตัวของโนบิมาขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ แรก ๆ อากาศภายในตู้ก็เย็นเพียงธรรมดาแต่ตอนนี้โนบิเริ่มรู้สึกเหมือนอากาศภายในตู้เริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้ฟันของโนบิกระทบกันดังกึก ๆ และเพราะตอนนี้โนบิถูกมัดทั้งมือและเท้ารวมทั้งปากทำให้โนบิไม่สามารถตะโกนขอให้คนช่วยได้ โนบิค่อย ๆ คลานไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เมื่อได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าของใครสักคนกำลังเดินมาที่นี่โนบิพยายามใช้เท้าที่ถูกมัดอยู่ถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เพื่อให้คนด้านนอกได้ยิน ตึ้ง...ตึ้ง เสียงโนบิใช้เท้าถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์ดังพอจะทำให้คนด้านนอกได้ยิน ในใจโนบิก็ภาวนาขอให้มีใครสักคนด้านนอกได้ยินเสียงและพาผมออกไปจากความทรมานนี้เสียที ต่อให้เป็นคนร้ายพวกนั้นก็ยังดี ก่อนสติของโนบิค่อย ๆ หมดลงไปเรื่อย ๆ จากความเย็นที่อยู่ด้านใน ทางด้านของฝุ่น ฝุ่นพยายามออกตามหาจนได้ยินเสียงดังมาจากตู้คอนเทนเนอร์ตู้หนึ่ง ฝุ่นจึงลองเรียกคนด้านในดู “โนบิ นายอยู่ในนี้หรือเปล่า” ฝุ่นพยายามเรียกคนที่อยู่ด้านในพร้อมกับภาวนาให้คนที่อยู่ด้านในเป็นโนบิอย่างที่เขาคิดไว้ โนบิเมื่อได้ยินเสียงเรียกจึงฝืนลืมตาและพยายามประคองสติของตัวเองให้กลับมาอีกครั้ง “อ้วยอ้วย (ช่วยด้วย)” โนบิพยายามร้องขอให้คนที่อยู่ด้านนอกช่วยและดูเหมือนคำขอของเขาจะเป็นจริงเมื่อตนได้ยินเสียงที่พยายามเปิดประตูตู้คอนเทนเนอร์อยู่ทางด้านนอก  ทางด้านของฝุ่นเมื่อได้ยินดังนั้นฝุ่นก็พยายามจะเปิดประตูของตู้คอนเทนเนอร์ และจากการพยายามออกแรงเพื่อเปิดตู้คอนเทนเนอร์แผลจากการถูกยิงที่หน้าอกก็เกิดปริแตกจนเลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกมาไม่หยุดแม้จะมีผ้าปิดแผลที่ลุงเจมส์ทำแผลไว้ให้ก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม แต่ฝุ่นไม่มีเวลาสนใจเลือดที่ไหลไม่หยุดอยู่นั้น ไหนจะอาการเจ็บและแน่นหน้าอกที่ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบหายใจไม่ออก “คุณฝุ่น...ผมช่วยครับ” ในช่วงที่ผมเกือบจะหมดแรงคุณฮอนกับทีมตำรวจก็ได้เข้ามาช่วยผมเปิดตู้คอนเทนเนอร์  ก่อนที่ตู้คอนเทนเนอร์จะเปิดออกช้า ๆ...

ทางด้านของฝุ่น หลังจากที่เขาได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารของตำรวจด้านใน แจ้งขอกำลังสนับสนุนเพราะตามหาโนบิไม่พบ ด้วยความร้อนใจตอนที่ลุงเจมส์ไปรับโทรศัพท์จากสาวใช้ที่ชื่อฝน ฝุ่นได้จังหวะเลยแอบหนีออกมาเพื่อตามหาโนบิ ฝุ่นเดินตามหาโนบิไปรอบ ๆ โกดังและพยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังอยู่โดยรอบ ในใจก็ภาวนาขอให้ตนเองสามารถตามหาโนบิได้พบโดยไม่อนาทรร้อนใจกับอาการเจ็บที่บริเวณหน้าอกด้านขวาตำแหน่งของหัวใจที่ถูกยิงก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย “อย่าเป็นอะไรไปนะโนบิ วอนช่วยดูแลโนบิ ช่วยให้ฉันตามหาโนบิพบด้วยเถอะนะ” ฝุ่นได้แต่ภาวนาแบบนี้ไปตลอดทาง ตึกตัก...ตึกตัก... ยิ่งฝุ่นฝืนตัวเองมากเท่าไรหัวใจของฝุ่นก็ยิ่งเต้นแรงจนมันเจ็บและชาไปหมด แต่ฝุ่นก็ยังคงฝืนร่างกายของตนเองต่อไป “อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปตอนนี้นะมึงไอ้ฝุ่น ขอให้ได้เจอโนบิก่อนเถอะนะ” ฝุ่นพูดกับตัวเองในใจ ทางด้านของโนบิ โนบิถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่ตอนนี้ลูกน้องของคนร้ายจับตัวของโนบิมาขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ แรก ๆ อากาศภายในตู้ก็เย็นเพียงธรรมดาแต่ตอนนี้โนบิเริ่มรู้สึกเหมือนอากาศภายในตู้เริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้ฟันของโนบิกระทบกันดังกึก ๆ และเพราะตอนนี้โนบิถูกมัดทั้งมือและเท้ารวมทั้งปากทำให้โนบิไม่สามารถตะโกนให้คนช่วยได้ โนบิค่อย ๆ คลานไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เมื่อได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าของใครสักคนกำลังเดินมาที่นี่โนบิพยายามใช้เท้าที่ถูกมัดอยู่ถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เพื่อให้คนด้านนอกได้ยิน ตึ้ง...ตึ้ง เสียงโนบิใช้เท้าถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์ดังพอจะทำให้คนด้านนอกได้ยิน ในใจโนบิก็ภาวนาขอให้มีใครสักคนด้านนอกได้ยินเสียงและพาผมออกไปจากความทรมานนี้เสียที ต่อให้เป็นคนร้ายพวกนั้นก็ยังดี ก่อนสติของโนบิค่อย ๆ หมดลงไปเรื่อย ๆ จากความเย็นที่อยู่ด้านใน “อ้วยอ้วย(ช่วยด้วย)” โนบิพยายามร้องให้คนช่วยและดูเหมือนคำขอของผมจะเป็นจริงเมื่อประตูของตู้คอนเทนเนอร์ค่อย ๆ เปิดขึ้นเรื่อย ๆ ทีละนิด ๆ  และทันทีที่ผมเห็นใบหน้าของคนที่เปิดประตูมาผมก็ร้องเรียกออกมาด้วยความดีใจเพราะคนที่มาช่วยผมก็คือ “อี้ออน(พี่ฮอน)” โนบิร้องเรียกพี่ฮอนออกมาด้วยเสียงอู้อี้เพราะถูกมัดปากอยู่  “คุณหนูโนบิ” พี่ฮอนเข้ามาด้านในตู้คอนเทนเนอร์และพยายามจะช่วยแก้มัดให้ผม ในช่วงที่พี่ฮอนกำลังช่วยแก้มัดให้ผมอยู่นั้นโดยไม่ทันระวังแขนของพี่ฮอนไปโดนปุ่มอัตโนมัติของตู้คอนเทนเนอร์เข้าทำให้ระบบปิดประตูของตู้คอนเทนเนอร์ทำงาน ทำให้เราสองคนติดอยู่ด้านในซึ่งตู้นี้เป็นระบบเปิดจากด้านนอกโดยที่เราสองคนไม่ทันรู้ตัว “ไม่เป็นไรแล้วนะครับคุณหนูพี่ฮอนมาช่วยแล้ว” พี่ฮอนแกะผ้าปิดปากให้ผม ก่อนจะมาแก้มัดมือและเท้าให้ผม “พี่ฮอนผมหนาว” ผมพูดด้วยเสียงสั่น ๆ  “อดทนไว้นะครับคุณหนูผมมาช่วยแล้ว” พี่ฮอนถอดเสื้อสูทมาคลุมตัวของผมไว้เพื่อให้ความอบอุ่น “เราออกไปจากที่นี่กันเถอะครับคุณหนู” พี่ฮอนประคองตัวของผมเตรียมที่จะออกจากตู้คอนเทนเนอร์นั้นแต่กลับพบว่าไม่สามารถเปิดประตูออกได้ “เกิดอะไรขึ้นครับพี่ฮอน” โนบิถามอยู่กับอกของพี่ฮอนเพราะถูกพี่ฮอนโอบกอดเอาไว้อยู่ “ประตูมันถูกล็อกครับไม่สามารถเปิดได้จากด้านใน”...

ทางด้านของฝุ่น หลังจากที่เขาได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารของตำรวจด้านใน แจ้งขอกำลังสนับสนุนเพราะตามหาโนบิไม่พบ ด้วยความร้อนใจตอนที่ลุงเจมส์ไปรับโทรศัพท์จากสาวใช้ที่ชื่อฝน ฝุ่นได้จังหวะเลยแอบหนีออกมาเพื่อตามหาโนบิ ฝุ่นเดินตามหาโนบิไปรอบ ๆ โกดังและพยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังอยู่โดยรอบ ในใจก็ภาวนาขอให้ตนเองสามารถตามหาโนบิได้พบโดยไม่อนาทรร้อนใจกับอาการเจ็บที่บริเวณหน้าอกด้านขวาตำแหน่งของหัวใจที่ถูกยิงก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย “อย่าเป็นอะไรไปนะโนบิ วอนช่วยดูแลโนบิ ช่วยให้ฉันตามหาโนบิพบด้วยเถอะนะ” ฝุ่นได้แต่ภาวนาแบบนี้ไปตลอดทาง ตึกตัก...ตึกตัก... ยิ่งฝุ่นฝืนตัวเองมากเท่าไรหัวใจของฝุ่นก็ยิ่งเต้นแรงจนมันเจ็บและชาไปหมด แต่ฝุ่นก็ยังคงฝืนร่างกายของตนเองต่อไป “อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปตอนนี้นะมึงไอ้ฝุ่น ขอให้ได้เจอโนบิก่อนเถอะนะ” ฝุ่นพูดกับตัวเองในใจ ทางด้านของโนบิ โนบิถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่ตอนนี้ลูกน้องของคนร้ายจับตัวของโนบิมาขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ แรก ๆ อากาศภายในตู้ก็เย็นเพียงธรรมดาแต่ตอนนี้โนบิเริ่มรู้สึกเหมือนอากาศภายในตู้เริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้ฟันของโนบิกระทบกันดังกึก ๆ และเพราะตอนนี้โนบิถูกมัดทั้งมือและเท้ารวมทั้งปากทำให้โนบิไม่สามารถตะโกนให้คนช่วยได้ โนบิค่อย ๆ คลานไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เมื่อได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าของใครสักคนกำลังเดินมาที่นี่โนบิพยายามใช้เท้าที่ถูกมัดอยู่ถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เพื่อให้คนด้านนอกได้ยิน ตึ้ง...ตึ้ง เสียงโนบิใช้เท้าถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์ดังพอจะทำให้คนด้านนอกได้ยิน ในใจโนบิก็ภาวนาขอให้มีใครสักคนด้านนอกได้ยินเสียงและพาผมออกไปจากความทรมานนี้เสียที ต่อให้เป็นคนร้ายพวกนั้นก็ยังดี ก่อนสติของโนบิค่อย ๆ หมดลงไปเรื่อย ๆ จากความเย็นที่อยู่ด้านใน “อ้วยอ้วย (ช่วยด้วย)” โนบิพยายามร้องให้คนช่วยและดูเหมือนคำขอของผมจะเป็นจริงเมื่อประตูของตู้คอนเทนเนอร์ค่อย ๆ เปิดขึ้นเรื่อย ๆ ทีละนิด ๆ  และทันทีที่ผมเห็นใบหน้าของคนที่เปิดประตูมาผมก็ร้องเรียกออกมาด้วยความดีใจเพราะคนที่มาช่วยผมก็คือ “อี้ออน (พี่ฮอน)” โนบิร้องเรียกพี่ฮอนออกมาด้วยเสียงอู้อี้เพราะถูกมัดปากอยู่ “คุณหนูโนบิ” พี่ฮอนเข้ามาด้านในตู้คอนเทนเนอร์และพยายามจะช่วยแก้มัดให้ผม ในช่วงที่พี่ฮอนกำลังช่วยแก้มัดให้ผมอยู่นั้นโดยไม่ทันระวังแขนของพี่ฮอนไปโดนปุ่มอัตโนมัติของตู้คอนเทนเนอร์เข้าทำให้ระบบปิดประตูของตู้คอนเทนเนอร์ทำงาน ทำให้เราสองคนติดอยู่ด้านในซึ่งตู้นี้เป็นระบบเปิดจากด้านนอกโดยที่เราสองคนไม่ทันรู้ตัว “ไม่เป็นไรแล้วนะครับคุณหนูพี่ฮอนมาช่วยแล้ว” พี่ฮอนแกะผ้าปิดปากให้ผม ก่อนจะมาแก้มัดมือและเท้าให้ผม “พี่ฮอนผมหนาว” ผมพูดด้วยเสียงสั่น ๆ  “อดทนไว้นะครับคุณหนูผมมาช่วยแล้ว” พี่ฮอนถอดเสื้อสูทมาคลุมตัวของผมไว้เพื่อให้ความอบอุ่น “เราออกไปจากที่นี่กันเถอะครับคุณหนู”...

ทางด้านของฝุ่น หลังจากที่เขาได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารของตำรวจด้านใน แจ้งขอกำลังสนับสนุนเพราะตามหาโนบิไม่พบ ด้วยความร้อนใจตอนที่ลุงเจมส์ไปรับโทรศัพท์จากสาวใช้ที่ชื่อฝน ฝุ่นได้จังหวะเลยแอบหนีออกมาเพื่อตามหาโนบิ ฝุ่นเดินตามหาโนบิไปรอบ ๆ โกดังและพยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังอยู่โดยรอบ ในใจก็ภาวนาขอให้ตนเองสามารถตามหาโนบิได้พบโดยไม่อนาทรร้อนใจกับอาการเจ็บที่บริเวณหน้าอกด้านขวาตำแหน่งของหัวใจที่ถูกยิงก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย “อย่าเป็นอะไรไปนะโนบิ วอนช่วยดูแลโนบิ ช่วยให้ฉันตามหาโนบิพบด้วยเถอะนะ” ฝุ่นได้แต่ภาวนาแบบนี้ไปตลอดทาง ตึกตัก...ตึกตัก... ยิ่งฝุ่นฝืนตัวเองมากเท่าไรหัวใจของฝุ่นก็ยิ่งเต้นแรงจนมันเจ็บและชาไปหมด แต่ฝุ่นก็ยังคงฝืนร่างกายของตนเองต่อไป “อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปตอนนี้นะมึงไอ้ฝุ่น ขอให้ได้เจอโนบิก่อนเถอะนะ” ฝุ่นพูดกับตัวเองในใจ ทางด้านของโนบิ โนบิถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่ตอนนี้ลูกน้องของคนร้ายจับตัวของโนบิมาขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ แรก ๆ อากาศภายในตู้ก็เย็นเพียงธรรมดาแต่ตอนนี้โนบิเริ่มรู้สึกเหมือนอากาศภายในตู้เริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้ฟันของโนบิกระทบกันดังกึก ๆ และเพราะตอนนี้โนบิถูกมัดทั้งมือและเท้ารวมทั้งปากทำให้โนบิไม่สามารถตะโกนให้คนช่วยได้ โนบิค่อย ๆ คลานไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เมื่อได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าของใครสักคนกำลังเดินมาที่นี่โนบิพยายามใช้เท้าที่ถูกมัดอยู่ถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เพื่อให้คนด้านนอกได้ยิน                                   ...

ที่บ้านของคนร้ายหลังที่โนบิกับฝุ่นเคยไปไถ่โฉนดที่ดินคืน หลังจากที่ตำรวจได้รับการติดต่อจากกลุ่มของฮอนและฝุ่นที่ได้แจ้งถึงคนที่ถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่ ตำรวจท้องที่จึงได้ส่งกำลังตำรวจพร้อมกับหมายค้นมาค้นยังบ้านที่ฝุ่นและโนบิมาทำเรื่องไถ่โฉนดคืนก่อนหน้านี้ เมื่อทีมของเจ้าหน้าที่ตำรวจบุกเข้าค้นบ้านก็ไม่พบโนบิ “ผมไม่รู้เรื่องนะครับคุณตำรวจผมก็แค่คนปล่อยเงินกู้แค่นั้นเอง” เจ้าของบ้านบอกเมื่อตำรวจบุกเข้าค้นบ้านและจับตัวเขาไว้ “แต่ลูกน้องของคุณจับตัวคุณโนบิไปเรื่องนี้คุณจะว่าอย่างไร” ตำรวจพูดกับเจ้าของบ้าน “ไอ้หมึกเป็นคนที่ผมจ้างมาชั่วคราวเท่านั้นผมกับมันไม่ได้สนิทหรือรู้จักกันเป็นการส่วนตัว และมันก็เพิ่งมาทำงานให้ผมแค่เดือนเดียวเองครับคุณตำรวจ ผมไม่รู้เรื่องที่มันจับคนไปเรียกค่าไถ่แม้แต่น้อยเลยนะครับ” “ถึงคุณไม่ได้เกี่ยวข้องกับการจับคนไปเรียกค่าไถ่ของนายหมึก แต่การที่คุณปล่อยเงินกู้เถื่อน ปล่อยเงินกู้นอกระบบแบบนี้ก็มีความผิด ดังนั้นผมจำเป็นที่จะต้องเชิญคุณไปให้ปากคำด้วยครับ” ตำรวจเชิญเจ้าของบ้านไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจ จากการสอบปากคำของตำรวจทำให้ได้รู้ว่านายหมึกคนที่จับตัวของโนบิไปนั้นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเจ้าของบ้านนอกจากการที่เขาแค่จ้างให้มาทวงหนี้ให้ตนเพียงเท่านั้น และเพิ่งมาทำงานด้วยเพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น ซึ่งเป็นช่วงที่ซันติดต่อกับนายหมึกเพื่อให้วางแผนให้บ้านเด็กกำพร้ามาทำเรื่องกู้เงินจนเป็นที่มาของเงินกู้จำนวนมากจนฝุ่นต้องยอมร่วมมือกับซันเพื่อหาเงินมาคืน  แต่เจ้าของบ้านก็ยังคงมีความผิดที่ปล่อยเงินกู้อย่างผิดกฎหมาย นอกจากนี้ยังคิดดอกเบี้ยในอัตราที่เกินกว่ากฎหมายกำหนด และยังมีวิธีการทวงหนี้โหดอีกด้วยทำให้เจ้าของบ้านอย่างไรก็ยังคงมีความผิดในเรื่องนี้อยู่ดี แม้จะไม่มีความเกี่ยวข้องกับการที่นายหมึกจับตัวของโนบิไปเรียกค่าไถ่ก็ตาม ทางด้านของฮอนและฝุ่นเมื่อการบุกมาที่บ้านหลังนี้ไม่สามารถสืบหาเบาะแสของคนร้ายและโนบิต่างก็มานั่งปรึกษากันอยู่โดยมีตำรวจทีมที่รับหน้าที่ในคดีลักพาตัวของโนบิร่วมประชุมกันด้วย “ตอนนี้ทำได้อย่างเดียวคือรอให้คนร้ายติดต่อมา แต่อย่างน้อยเราก็มั่นใจได้ว่าคุณโนบิจะยังคงปลอดภัยอยู่เพราะตราบใดที่พวกคนร้ายยังต้องใช้คุณโนบิเป็นตัวประกันเพื่อใช้เรียกค่าไถ่ในครั้งนี้อยู่” ตำรวจเจ้าของคดีให้ความเห็น  “คุณฝุ่นผมว่าคุณฝุ่นไปโรงพยาบาลก่อนเถอะครับ อาการของคุณฝุ่นสาหัสมากเลยนะครับ” ลุงเจมส์พยายามเกลี้ยกล่อมให้ฝุ่นไปรักษาที่โรงพยาบาล เพราะจากการที่ตนเป็นหมอเพียงได้เห็นอาการของฝุ่นเขาก็สามารถวิเคราะห์ได้ว่าอาการของฝุ่นนั้นแย่แค่ไหน แต่ฝุ่นก็ไม่ยอม “ผมขอตามหาโนบิให้เจอก่อนเถอะนะครับคุณลุง ผมเป็นห่วงโนบิ” ฝุ่นยังคงไม่ยอมไปโรงพยาบาลเพราะอยากตามหาโนบิให้เจอก่อน ทางด้านของซัน ซันขับรถด้วยความเร็วสูงจนใกล้จะถึงจังหวัดนครสวรรค์อยู่แล้ว แต่ในระหว่างนั้นเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อที่โทรเข้ามาหลังจากที่ได้รู้จากฮอนว่าคุณหนูโนบินั้นถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่ Rrrr…Rrrr “เจ้าซันนี่พ่อเองนะ” พ่อของซันและโนบิพูดมาจากปลายสายด้วยน้ำเสียงร้อนรน และเพราะซันกำลังขับรถอยู่เขาจึงต้องเปิดลำโพงเพื่อคุยโทรศัพท์ทำให้ยูโรที่นั่งมาด้วยในรถได้ยินทุกการสนทนาของซันและพ่อ แต่เพราะยูโรรู้เรื่องของตนแล้วซันจึงตัดสินใจรับโทรศัพท์โดยการเปิดลำโพงคุยในรถ “พ่อโทรหาผมทำไมครับ” แม้จะรู้อยู่แล้วแต่ซันก็ยังถาม พ่อเลี่ยงที่จะใช้คำว่า ‘แกมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือเปล่า’ แต่ซันเข้าใจว่าพ่อของตนต้องการจะถามว่าอะไร “พ่อไม่ต้องอ้อมค้อมหรอกครับ พ่อโทรมาเพราะต้องการจะถามผมมากกว่าว่าผมมีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่น้องถูกจับตัวไปหรือเปล่า” เป็นครั้งแรกที่พ่อได้ยินซันเรียกโนบิว่าน้องออกมาแต่เพราะความโกรธทำให้ท่านไม่ทันได้สังเกต เมื่อพ่อของซันได้ยินสิ่งที่เขาพูดจึงถามกลับมาอย่างมั่นใจว่าสิ่งที่ตนคิดนั้นคือเรื่องจริง “พ่อมั่นใจอยู่แล้วว่าเรื่องนี้ผมมีส่วนเกี่ยวข้องตั้งแต่แรก แต่ที่โทรมาเพราะต้องการความแน่ใจมากกว่าใช่ไหมครับ”...

“ได้ข้อมูลมาแล้วหรือคะพี่เมฆ” หลังจากที่เมื่อวานยูโรมาขอร้องให้พี่เมฆช่วยคุยกับพ่อเรื่องหาข้อมูลของพี่ซันกับโนบิเพื่อนสนิท แล้วเช้านี้พี่เมฆก็เรียกให้มาหาที่คณะพร้อมกับข่าวดี “ใช่แล้ว” พี่เมฆเอาซองเอกสารตีหัวของยูโรเบา ๆ อย่างมันเขี้ยวพร้อมกับส่งซองเอกสารให้ “ขอบคุณพี่เมฆมากนะคะ หล่อและใจดีช่วยน้อง ขอให้บุญกุศลครั้งนี้ทำให้ พี่เมฆมีแฟนสวย ๆ ฉลาด ๆ รักพี่เมฆสักสี่ถึงห้าคน” แล้วก็กล่าวขอบคุณพี่เมฆ เมฆ ยิ้มรับคำขอบคุณจากสาวที่อยู่ตรงหน้า “พี่ไม่ได้เปิดดูข้อมูลในซองนี้นะ เพราะฉะนั้นสบายใจได้ว่าพี่ไม่รู้เห็นกับข้อมูลในซองนี้อย่างแน่นอน” พี่เมฆบอกกลับมาเพื่อให้ยูโรสบายใจว่าข้อมูลที่อยู่ในซองนี้ยังคงเป็นความลับอยู่ “ขอบคุณพี่เมฆอีกครั้งนะคะ” ยูโรกล่าวขอบคุณพี่เมฆอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ขอตัวเพื่อมาดูข้อมูลในเอกสาร ตอนนี้คนที่น่าอิจฉามากที่สุดก็คงไม่พ้นแท็ปผิดกับยูโร แม้เพื่อนๆ จะแยกย้ายแต่ยังต้องมาสืบความลับระดับโลก เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดยาว แท็ปก็คงจะขลุกอยู่กับพี่ภัทรนั่นแหละ เห็นบอกว่าจะไปเที่ยวบ้านพี่ภัทรที่ชัยนาทด้วยกัน  ตอนนี้เพื่อนตัวดีอย่างแท็ปก็ได้มีหลัวเป็นตัวเป็นตนไปเรียบร้อยโรงเรียนพี่ภัทรไปและเห็นสองคนนี้ตีกันประจำไม่คิดว่าสุดท้ายจะมารักกันได้ (นี่มันนิยายวายกลายเป็นจริงชัด ๆ ) และนังแท็ปเพื่อนรักก็ได้ย้ายสำมะโนครัวไปอยู่บ้านพี่ภัทรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหลือแต่จดทะเบียนสมรสอย่างเดียว หุหุ  ยูโรเร่งฝีเท้าหามุมที่ลับตาคนเพื่อเปิดเอกสารที่อยู่ในซองน้ำตาลที่ได้จากพี่เมฆออกดูช้า ๆ ด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึกกับข้อมูลที่ได้มา ภายในซองเป็นเอกสารใบเกิดของพี่ซันกับโนบิ และเอกสารอย่างอื่นอีกหลายฉบับ...

“ดอกไม้ได้แล้วค่ะ” ผมรับช่อดอกไม้มาถือไว้ในมือพร้อมกับส่งยิ้มให้กับพนักงานร้านดอกไม้ไปพร้อมกันด้วย วันนี้เป็นวันที่ 14 กุมภาพันธ์ วันแห่งความรักของใครหลายคน แต่สำหรับผมมันพิเศษกว่านั้นเพราะมันเป็นวันคล้ายวันเกิดของผมและใครอีกคนที่ผมกำลังจะไปหาด้วย พูดถึงแล้วผมก็คิดถึงเพื่อนรักคนนี้มากเลยนะครับ เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีเพราะผมต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับครอบครัวใหม่ แต่ตอนนี้ครอบครัวใหม่ของผมได้ย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว ทำให้ผมมีโอกาสได้กลับมาเจอกับเพื่อนที่รักของผมได้อีกครั้ง ผมตั้งใจว่าวันนี้ผมจะสารภาพรักกับเจ้าของช่อดอกไม้ตัวจริงช่อนี้เร็ว ๆ อย่างที่ผมหวังไว้ คนที่ผมตั้งใจจะสารภาพความรู้สึกในใจของผมให้เขาได้รับรู้ว่าผมรักเขามากแค่ไหน ผมคิดกับตัวเองอย่างมีความสุข  ผมโอบกอดช่อดอกไม้ไว้ในมือก่อนจะเดินไปที่สี่แยก ด้วยความมุ่งมั่นเพื่อจะไปขึ้นรถและจะเดินต่อไปยังสถานที่ที่ผมนัดกับคนผู้นี้ไว้ ผมไม่รู้ว่าเขาจะได้รับจดหมายที่ผมฝากไว้ให้หรือไม่ แต่ผมก็ยังเชื่อในความรักที่ผมมีต่อเขาว่าสักวันมันจะต้องได้รับรู้ความรู้สึกที่ผมมีต่อเขาอย่างแน่นอน “ฝุ่นเรารักแกนะ” “ระวัง!!” “เอี๊ยดดดด” โครม!! กลีบดอกกุหลาบปลิวว่อนเต็มพื้นพร้อม ๆ กับร่างของชายหนุ่มที่ถือช่อดอกกุหลาบไว้ในมือค่อย ๆ ร่วงหล่นลงสู่พื้น ท่ามกลางกลีบของดอกกุหลาบทั้ง 99 ดอกนั้น จนสีของดอกกุหลาบขาวปนเปไปกับเลือดที่แดงฉาน จนดูไม่รู้ว่าสีแดงที่อยู่บนดอกกุหลาบนั้นเป็นสีเลือดหรือสีของดอกกุหลาบจริง ๆ  “แย่แล้วมีคนโดนรถชน” หลังจากนั้นบรรดาไทยมุงต่างก็เข้ามามุงดูชายหนุ่มที่ถูกรถชน นอนอยู่ที่พื้นท่ามกลางกลีบของดอกกุหลาบด้วยลมหายใจรวยริน “โทรเรียกรถพยาบาลด่วนเลย ใครมีเบอร์บ้าง” เสียงของไทยมุงต่างแย่งกันพูดจนดัง เซ็งแซ่ไปหมดจนแยกไม่ออกว่าเป็นเสียงใครเป็นเสียงของใคร ไม่ช้ารถกู้ชีพฉุกเฉินก็มาถึง วี้หวอ...วี้หวอ      เสียงไซเรนของรถกู้ชีพดังระงมไปทั่วท้องถนน ก่อนการเคลื่อนย้ายผู้บาดเจ็บจะดำเนินจนเสร็จสิ้น ในเวลาเดียวกันอีกด้านหนึ่งของตัวเมือง จ. นครสวรรค์ก็มีครอบครัวหนึ่งกำลังเดินทางมาหาญาติ และมาเที่ยวที่ตัวเมือง จ....

“เชิญนั่งรอในห้องรับแขกก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูไปเอาน้ำกับของว่างมาให้” สาวใช้เชิญให้โนบิกับพี่ฝุ่นนั่งรอเจ้าของบ้านที่ห้องรับแขกของบ้าน “บ้านน่าอยู่มากเลยเนอะพี่ฝุ่น” ผมหันไปชวนพี่ฝุ่นคุย “ใช่น่าอยู่มาก” ผู้มาเยือน รับรู้ถึงบรรยากาศที่ดูอบอุ่น กว้างใหญ่ และดูสะอาดตา  “พี่ฝุ่นมองหาใครครับ” โนบิถามเมื่อเห็นฝุ่นเอาแต่มองไปรอบ ๆ บ้านเหมือนมองหาใครสักคน “พี่กำลังมองหารูปของวอนนะตั้งแต่เข้ามาพี่ยังไม่เห็นรูปวอนสักใบเลย” พี่ฝุ่นตั้งข้อสังเกตโนบิจึงลองมองหาดูบ้าง แล้วผมจะมองหาทำไมเนี่ยในเมื่อผมไม่เคยเห็นเพื่อนพี่ฝุ่นที่ชื่อวอนเสียหน่อย โง่จริงไอ้โนบิเอ๊ย... ระหว่างที่ผมกับพี่ฝุ่นกำลังนั่งรอกันอยู่ที่โซฟาภายในห้องรับแขก ชายหนุ่มคนที่ผมกับพี่ฝุ่นได้เจอตอนที่มาถึงที่บ้านหลังนี้ ก็เดินลงมาจากบนบ้าน ก่อนจะปรายตามองเราสองคนด้วยท่าทีแปลก ๆ  “คุณเดลรับของว่างไหมคะเดี๋ยวฝนไปเอามาให้” สาวใช้ออกมาเจอกับชายหนุ่มคนนั้นที่ผมเพิ่งจะได้รู้ว่าเขาชื่อเดล จึงถามขึ้น   “ทำไมคนพวกนั้นถึงได้เข้ามาอยู่ในบ้านของเราได้ล่ะ” ผมแอบได้ยินคนชื่อเดลถามสาวใช้ที่ชื่อฝน “คุณผู้ชายบอกให้เข้ามานั่งรอคุณผู้ชายในบ้านน่ะค่ะ” สาวใช้ที่ชื่อฝนเล่าให้คนที่ชื่อเดลฟังพร้อมกับส่งถาดขนมของว่างและน้ำให้กับเขา “งั้นก็ฝากดูพวกเขาสองคนด้วยละกันผมขอตัวขึ้นไปทำงานข้างบนก่อนแล้วกัน” กล่าวจบคนที่ชื่อเดลก็หยิบถาดของว่างแล้วก้าวขึ้นชั้นสองของตัวบ้านไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะหยุดทักทายผมกับพี่ฝุ่น “หยิ่งชะมัด หยิ่งจนน่าหมั่นไส้” โนบิบ่น “แซะเก่ง” พี่ฝุ่นที่ได้ยินโนบิบ่นจึงหันมาแซวโนบิ พร้อมมองตาปรามคนน้อง “ก็มันจริงนี่นา ดูมันทำท่าทางดิ ทำอย่างกับไม่เห็นหัวพวกเราสองคนอย่างนั้นแหละ ชิ..” ผมรู้สึกไม่ชอบหน้าคนชื่อเดลอย่างไม่ทราบสาเหตุ เหมือนคนชื่อเดลมาแย่งความสำคัญของตัวเองไปอย่างไรอย่างนั้นทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งจะเคยเจอกันครั้งแรกด้วยซ้ำ “พูดไม่เพราะครับ” พี่ฝุ่นดุ โนบิจึงยู่ปากใส่พี่ฝุ่นอย่างขัดใจ “อะ” พี่ฝุ่นยื่นขนมมาตรงหน้าของผมอย่างต้องการจะง้อ ผมยื่นมือเพื่อจะไปหยิบขนมที่พี่ฝุ่นยื่นส่งมาให้แต่พี่ฝุ่นกลับดึงมือกลับไม่ยอมให้ผมหยิบขนม  “พี่ป้อน...อ้าปาก”...

บ้านเด็กกำพร้า  ทำไมสถานที่แห่งนี้เราคุ้นจังนะ เมื่อโนบิชะโงกหน้าต่างไปดู เด็ก ๆ กำลังนั่งกินขนมที่โต๊ะหินอ่อน ภาพที่เห็นคือมีเด็กสองคนกำลังทำท่า ท่าฝุ่นกับโนบิ ทำบนรถไฟ มันเหมือนเดจาวู แบบบอกไม่ถูก หลังจากฝุ่นขับรถไปตามที่อยู่ที่แม่นกได้ให้ไว้ ก็แวะกดเงินที่ตู้เอทีเอ็ม หลังจากที่กดเงินเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็เดินทางต่อไปยังบ้านของนายทุนตามคำบอกของแม่ที่ดูแลสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทันที เมื่อมาถึงที่หมายก็พบกับบรรยากาศที่ไม่ค่อยน่าไว้ใจราวกับพวกเขาทั้งสองคนหลงอยู่ในดงของพวกมาเฟีย “ใช่ที่นี่จริง ๆ หรือครับพี่ฝุ่น ทำไมมันถึงดูน่ากลัวจังแม่พี่กล้าเข้ามากู้ยืมเงินที่นี่ได้ยังไง” โนบิถามพร้อมกับเข้าไปเกาะอยู่ข้างหลังของฝุ่นเพื่อต้องการให้ฝุ่นเป็นเกราะกำบังตนเองจากอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุกวินาที “อยู่ใกล้พี่ไว้ เดี๋ยวเรารีบจ่ายเงินรับโฉนดคืนแล้วเรารีบกลับกันเลย” “มาพบใคร” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าประตูซักถามก่อนจะอนุญาตให้ทั้งคู่เข้าไปด้านในเมื่อรู้จุดประสงค์การมาของทั้งสองคน “พวกผมเอาเงินมาใช้หนี้นะครับ”  คนเป็นยาม ได้ปล่อยให้เข้าไปด้านใน เพื่อเจรจากับนายทุน แต่เข้าไปคนที่เราสองคนเจอ หน้าตาไม่เหมือนนายทุน แต่เหมือนลูกน้องเพราะ ราศีไม่น่าเป็นนายทุน เมื่อรู้ว่า สองคนที่มาเยือนเป็นคนของบ้านเด็กกำพร้า เอาเงินมาคืนเท่านั้นแหละ.... Rrrr…Rrrr “พวกมันสามารถหาเงินมาใช้หนี้ได้ทันเวลาจะให้ผมทำอย่างไรต่อไปครับ” “ปล่อยให้พวกมันเอาโฉนดคืนไปก่อน แล้วรอคำสั่งจากฉันค่อยลงมือ” “ครับ” หลังจากได้รับคำสั่งจากปลายสาย แล้วเขาก็ประสานไปยังเจ้านายอีกคนของตนทันที เพื่อแจ้งคำสั่งที่ตนได้รับมากับคนที่แสดงเป็นนายทุนซึ่งเตรียมรอรับคำสั่ง ทำให้เมื่อฝุ่นและโนบิเข้าไปด้านในการชำระหนี้ส่วนที่เหลือและการขอรับโฉนดที่ดินของบ้านเด็กกำพร้าคืนจึงไม่ยากอย่างที่คิด “ทำไมดูง่ายจัง พวกมันยังคิดจะเล่นตุกติกอะไรอีกไหมพี่” โนบิไม่วายสงสัย “อย่างน้อยเราก็ได้โฉนดที่ดินคืนมาแล้วรีบออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ ที่นี่ไม่ค่อยน่าไว้ใจ” ฝุ่นจูงมือโนบิออกไปจากที่นี่ทันทีที่เสร็จธุระ “มือเย็นจังนะเรา ท่าทางจะกลัวน่าดู ก็พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องกลัว พี่ฝุ่นของโนบิอยู่ทั้งคน...