Home Articles ตอนที่ 30.5 “หัวใจที่เต็มไปด้วยความรักทุกรูปแบบย่อมทำให้เกิดปาฏิหาริย์แห่งความรัก” ตอนที่ 30.5 “หัวใจที่เต็มไปด้วยความรักทุกรูปแบบย่อมทำให้เกิดปาฏิหาริย์แห่งความรัก” March 9, 2020 371 Facebook Twitter ทางด้านของฝุ่น หลังจากที่เขาได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารของตำรวจด้านใน แจ้งขอกำลังสนับสนุนเพราะตามหาโนบิไม่พบ ด้วยความร้อนใจตอนที่ลุงเจมส์ไปรับโทรศัพท์จากสาวใช้ที่ชื่อฝน ฝุ่นได้จังหวะเลยแอบหนีออกมาเพื่อตามหาโนบิ ฝุ่นเดินตามหาโนบิไปรอบ ๆ โกดังและพยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังอยู่โดยรอบ ในใจก็ภาวนาขอให้ตนเองสามารถตามหาโนบิได้พบโดยไม่อนาทรร้อนใจกับอาการเจ็บที่บริเวณหน้าอกด้านขวาตำแหน่งของหัวใจที่ถูกยิงก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย “อย่าเป็นอะไรไปนะโนบิ วอนช่วยดูแลโนบิ ช่วยให้ฉันตามหาโนบิพบด้วยเถอะนะ” ฝุ่นได้แต่ภาวนาแบบนี้ไปตลอดทาง ตึกตัก…ตึกตัก… ยิ่งฝุ่นฝืนตัวเองมากเท่าไรหัวใจของฝุ่นก็ยิ่งเต้นแรงจนมันเจ็บและชาไปหมด แต่ฝุ่นก็ยังคงฝืนร่างกายของตนเองต่อไป “อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปตอนนี้นะมึงไอ้ฝุ่น ขอให้ได้เจอโนบิก่อนเถอะนะ” ฝุ่นพูดกับตัวเองในใจ ทางด้านของโนบิ โนบิถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่ตอนนี้ลูกน้องของคนร้ายจับตัวของโนบิมาขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ แรก ๆ อากาศภายในตู้ก็เย็นเพียงธรรมดาแต่ตอนนี้โนบิเริ่มรู้สึกเหมือนอากาศภายในตู้เริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้ฟันของโนบิกระทบกันดังกึก ๆ และเพราะตอนนี้โนบิถูกมัดทั้งมือและเท้ารวมทั้งปากทำให้โนบิไม่สามารถตะโกนขอให้คนช่วยได้ โนบิค่อย ๆ คลานไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เมื่อได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าของใครสักคนกำลังเดินมาที่นี่โนบิพยายามใช้เท้าที่ถูกมัดอยู่ถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์เพื่อให้คนด้านนอกได้ยิน ตึ้ง…ตึ้ง เสียงโนบิใช้เท้าถีบไปที่ประตูของตู้คอนเทนเนอร์ดังพอจะทำให้คนด้านนอกได้ยิน ในใจโนบิก็ภาวนาขอให้มีใครสักคนด้านนอกได้ยินเสียงและพาผมออกไปจากความทรมานนี้เสียที ต่อให้เป็นคนร้ายพวกนั้นก็ยังดี ก่อนสติของโนบิค่อย ๆ หมดลงไปเรื่อย ๆ จากความเย็นที่อยู่ด้านใน [โนบิ] เมื่อได้ยินเสียงเรียกผมจึงฝืนลืมตาและพยายามประคองสติของตัวเองให้กลับมาอีกครั้ง “อ้วยอ้วย (ช่วยด้วย)” ผมพยายามร้องขอให้คนที่อยู่ด้านนอกช่วยและดูเหมือนคำขอของผมจะเป็นจริงเมื่อประตูของตู้คอนเทนเนอร์ค่อย ๆ เปิดขึ้นเรื่อย ๆ ทีละนิด ๆ และทันทีที่ผมเห็นใบหน้าของคนที่เปิดประตูตู้คอนเทนเนอร์ที่ผมถูกขังเข้ามาผมก็ร้องเรียกออกมาด้วยความดีใจเพราะคนที่มาช่วยผมก็คือ “อี้ออน(พี่ฮอน)” โนบิร้องเรียกพี่ฮอนออกมาด้วยเสียงอู้อี้เพราะถูกมัดปากอยู่ [ฮอน] “คุณหนูโนบิ” พี่ฮอนเข้ามาด้านในตู้คอนเทนเนอร์และพยายามจะช่วยแก้มัดให้ผม แต่ในช่วงที่พี่ฮอนกำลังช่วยแก้มัดให้ผมอยู่นั้นโดยไม่ทันระวังแขนของพี่ฮอนไปโดนปุ่มอัตโนมัติของตู้คอนเทนเนอร์เข้าทำให้ระบบปิดประตูของตู้คอนเทนเนอร์ทำงาน ทำให้เราสองคนติดอยู่ด้านในซึ่งตู้นี้เป็นระบบเปิดจากด้านนอกโดยที่เราสองคนไม่ทันรู้ตัว [ฮอน] “ไม่เป็นไรแล้วนะครับคุณหนูพี่ฮอนมาช่วยแล้ว” พี่ฮอนแกะผ้าปิดปากให้ผม ก่อนจะมาแก้มัดที่มือและเท้าให้ผม “พี่ฮอนผมหนาว” ผมพูดด้วยเสียงสั่น ๆ “อดทนไว้นะครับคุณหนูผมมาช่วยแล้ว” พี่ฮอนถอดเสื้อสูทมาคลุมตัวของผมไว้เพื่อให้ความอบอุ่น “เราออกไปจากที่นี่กันเถอะครับคุณหนู” พี่ฮอนประคองตัวของผมเตรียมที่จะออกจากตู้คอนเทนเนอร์นั้นแต่กลับพบว่าไม่สามารถเปิดประตูออกได้ “เกิดอะไรขึ้นครับพี่ฮอน” โนบิถามอยู่กับอกของพี่ฮอนเพราะถูกพี่ฮอนโอบกอดเอาไว้อยู่ “ประตูมันถูกล็อกครับไม่สามารถเปิดได้จากด้านใน” พี่ฮอนบอกพร้อมกับประคองผมลงนั่งภายในตู้ “เดี๋ยวพี่ติดต่อหาเจ้าอั๋นให้มาช่วยเรานะครับ” พี่ฮอนพูดพร้อมกับพยายามหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อสูทแต่กับพบว่ามันไม่มี “คงจะตกอยู่แถว ๆ ตู้คอนเทนเนอร์แน่ ๆ เลยครับตอนที่ผมพยายามจะเปิดตู้ออกตอนที่ได้ยินเสียงคุณหนูใช้เท้าเตะประตูตู้เมื่อครู่นี้” พี่ฮอนบอก “แล้วแบบนี้เราจะทำอย่างไรกันดีครับ อากาศในตู้นี้ก็หนาวขึ้นเรื่อย ๆ จนผมจะไม่ไหวแล้ว” โนบิพยายามรวบรวมสติที่เหลืออยู่น้อยนิดพูดกับพี่ฮอนด้วยเสียงอันแผ่วเบา –ฮอน– เป็นความสะเพร่าของพี่ฮอนเองที่ดันทำโทรศัพท์หล่นระหว่างที่มาช่วยคุณหนูโนบิ แถมตอนนี้เจ้าตู้นี้ก็ยังล็อกไม่สามารถเปิดจากด้านในได้อีก อากาศที่หนาวขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้คุณหนูโนบิหมดสติไป “คุณหนู…คุณหนูโนบิ” ฮอนพยายามร้องเรียก “คุณหนูทำใจดี ๆ ไว้นะครับ” ฮอนพยายามเขย่าตัวคุณหนู เมื่อเห็นว่าคุณหนูหมดสติไปเพราะความหนาวผมจึงถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกเพื่อสวมให้กับคุณหนูโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะต้องหนาวมากแค่ไหน ขอแค่ให้คุณหนูสุดที่รักของตนปลอดภัยก็เพียงพอ ในใจผมก็ภาวนาขอให้อั๋นตามมาทันและสังเกตเห็นโทรศัพท์ที่ผมทำตกไว้แล้วรู้ว่าฮอนกับคุณหนูถูกขังอยู่ในตู้ด้วยเถอะ “อย่าเป็นอะไรไปนะครับคนดีของพี่ฮอน ผมยังไม่ได้บอกให้คุณหนูรู้เลยว่าผมรักคุณหนูมากแค่ไหน ตื่นมาฟังผมพูดก่อนเถอะนะคนดีของพี่ฮอน” ฮอนจูบขมับของคุณหนูโนบิแสดงถึงความในใจทั้งหมดที่ตนได้พูดออกไป จากใจผู้ชายที่เฝ้ารัก เฝ้าห่วง เท่าที่ชีวิตและลมหายใจของผู้ชายคนนี้จะทำได้ ทางด้านของฝุ่น ฝุ่นพยายามออกตามหาจนได้ยินเสียงของโทรศัพท์ดังอยู่ไม่ไกล ฝุ่นเดินตามเสียงโทรศัพท์ที่ฝุ่นจำได้ว่าเป็นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ของฮอน ฝุ่นเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อย ๆ จนพบว่ามันตกอยู่ที่หน้าตู้คอนเทนเนอร์ตู้หนึ่งผมจึงเลือกจะรับโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุดนั้นก่อน Rrrr…Rrrr [อั๋น] [พี่ฮอนนี่พี่อยู่ไหนครับ ผมมาตามคำบอกของพวกคนร้ายแล้วแต่ผมยังหาตู้ที่ว่านั้นไม่เจอเลย] เป็นเสียงของพี่อั๋นนั่นเอง “คุณอั๋นครับผมฝุ่นนะครับ ผมเจอโทรศัพท์นี้ตกอยู่หน้าตู้คอนเทนเนอร์ตู้หนึ่งแต่ผมไม่เห็นคุณฮอนเลยครับ” [คุณฝุ่นอยู่ที่ไหนครับ] “เดี๋ยวผมส่งโลเคชันไปให้นะครับ” หลังจากวางสายผมก็ใช้โทรศัพท์ของคุณฮอนส่งโลเคชันไปให้คุณอั๋น ก่อนจะสำรวจรอบ ๆ ตู้คอนเทนเนอร์นั้น “มีใครอยู่ในนี้ไหมครับ…โนบิเราอยู่ในตู้นี้ไหม” ผมพยายามเคาะตู้คอนเทนเนอร์พร้อมกับพยายามเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวจากด้านใน “คุณฝุ่นใช่ไหมครับ” เสียงแหบโหยของคุณฮอนตอบกลับมาจากด้านใน “คุณฮอนหรือครับ” ฝุ่นพยายามถาม “ช่วยคุณหนูด้วยครับ” แล้วเสียงของคุณฮอนก็เงียบหายไป เมื่อได้ยินดังนั้นฝุ่นก็พยายามจะเปิดประตูของตู้คอนเทนเนอร์ และจากการพยายามออกแรงเพื่อเปิดตู้คอนเทนเนอร์แผลจากการถูกยิงที่หน้าอกก็เกิดปริแตกจนเลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกมาไม่หยุดแม้จะมีผ้าปิดแผลที่ลุงเจมส์ทำแผลไว้ให้ก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม แต่ผมไม่มีเวลาสนใจเลือดที่ไหลไม่หยุดอยู่นั้น ไหนจะอาการเจ็บและแน่นหน้าอกที่ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบหายใจไม่ออก “คุณฝุ่น…ผมช่วยครับ” ในช่วงที่ผมเกือบจะหมดแรงคุณอั๋นกับทีมตำรวจก็ได้เข้ามาช่วยผมเปิดตู้คอนเทนเนอร์ ทันทีที่เปิดประตูได้ก็พบว่าตอนนี้ทั้งโนบิและคุณฮอนได้หมดสติไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว (ภาพที่ทุกคนเห็นในตู้คอนเทนเนอร์ คือพี่ฮอนถอดเสื้อกึ่งนั่งกึ่งนอนและกอดโนบิที่มีเสื้อคลุมของฮอนสวมอยู่ ทั้งคู่หมดสติ และตัวซีดขาว ร่างกายบางจุดเริ่มมีอาการแดงซึ่งเป็นภาวะอุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติ) “พี่ฮอน…คุณหนู” คุณอั๋นรีบเข้าไปดูอาการของคุณฮอนและโนบิ “รีบโทรตามรถพยาบาลมาที่นี่ด่วนมีผู้ป่วยภาวะไฮเปอร์เทอร์เมีย (Hypothermia ภาวะอุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติ)” ตำรวจรีบประสานให้เจ้าหน้าที่ตามรถพยาบาลเพื่อมารับคุณฮอนและโนบิที่อยู่ภายในตู้คอนเทนเนอร์ที่มีอุณหภูมิค่อยติดลบลงเรื่อย ๆ ทำให้ร่างกายเกิดภาวะอุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติ [ตำรวจ] “รถพยาบาล กำลังจะมาถึงภายในห้านาทีครับ” คุณตำรวจแจ้งให้คนที่อยู่ตรงนั้นทราบ เพราะก่อนหน้าที่จับคนร้ายได้ ลุงเจมส์ได้ประสานว่าให้รีบมารับฝุ่น แต่ตอนนี้มีคนที่จะต้องใช้รถพยาบาลถึงสามคนแล้ว ทางตำรวจจึงได้แจ้งให้รถอีกคันตามมาซึ่งอีกไม่เกินห้านาทีนี้จะถึงที่เกิดเหตุแน่นอน ฝุ่นคว้ามือของโนบิมาจับเอาไว้ก็พบว่าตอนนี้มือของโนบิข้างที่ไม่ได้ถูกคุณฮอนกอบกุมไว้นั้นเย็นมาก เย็นจนผมรู้สึกใจหาย เย็นจนผมรู้สึกกลัว กลัวว่าโนบิจะจากผมไป ไม่ช้ารถพยาบาลพร้อมกับเจ้าหน้าที่พยาบาลก็เข้ามาพาร่างที่หมดสติของคุณฮอนและโนบิไปขึ้นรถพยาบาล รวมถึงคนที่โดนยิง แต่ไม่สนใจว่าตนเองจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ตาม มือของฝุ่นกับโนบิค่อย ๆ หลุดจากกันเมื่อเจ้าหน้าที่พาตัวของทั้งคู่ไป ฝุ่นถูกเจ้าหน้าที่เข้ามาประคองให้เดินตามมาไม่ห่างก่อนจะรู้สึกเจ็บหัวใจเมื่อความเจ็บเกินขีดความสามารถที่ตัวเองจะทนได้อีกต่อไป ร่างของฝุ่นค่อย ๆ ล้มลงพร้อมกับสติของฝุ่นก็ค่อย ๆ ดับลงไปเรื่อย ๆ ฝุ่นหลับตาลงแต่ภาพที่เห็นไม่ใช่สีดำ แต่กลับเป็นสีขาว เหมือนทุกอย่างจบลงแล้วและเขาได้ช่วยคนที่ตัวเองรักออกมาจากที่ที่อันตรายที่สุด และตอนนี้ก็กำลังจะถึงมือหมอแล้ว โดยภาพสุดท้ายที่ฝุ่นเห็นก็คือร่างของโนบิกับคุณฮอนถูกนำตัวขึ้นรถพยาบาลไป “ขอบคุณวอนที่ช่วยให้โนบิปลอดภัย” โอ๊ย… ฝุ่นร้องออกมาด้วยความเจ็บบริเวณหน้าอกด้านซ้ายตรงที่ถูกยิง “ขอบคุณนะวอน” [ลุงเจมส์] “ฝุ่น…อย่าเป็นอะไรไปนะ…อดทนไว้” เป็นลุงเจมส์นั่นเองที่วิ่งตามมาและรับร่างของฝุ่นที่มีอาการไร้แรง ทำให้น้ำหนักทิ้งไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก ลุงเจมส์รับไว้ได้ทันก่อนที่ร่างของฝุ่นจะล้มหัวฟาดพื้นดีที่มีบุรุษพยาบาลเข้ามาช่วยประคองฝุ่นด้วย “ฝุ่น ทำใจดี ๆ ไว้นะฝุ่น” ทันทีที่ลุงเจมส์ตะโกนบอกคนอื่น ๆ ความชุลมุนก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้มีผู้บาดเจ็บสาหัสอีกหนึ่งรายที่น่าห่วงไม่แพ้สองคนนั้น โดยทั้งสามรายอาการรุนแรงเข้าขั้นโคม่าอยู่ในภาวะเป็นตายเท่ากัน และขณะที่รถพยาบาลมีอยู่เพียง 2 คัน เจ้าหน้าที่จึงนำคนบาดเจ็บอีกคนก็คือฝุ่นขึ้นที่รถพยาบาลคันที่มีผู้ได้รับบาดเจ็บที่ชื่อว่าโนบินอนอยู่บนรถก่อนหน้านี้แล้ว และเพราะรถคันที่โนบิอยู่สามารถรับผู้ป่วยเพิ่มได้อีกหนึ่งคน เจ้าหน้าที่จึงนำร่างของฝุ่นขึ้นไปบนรถนอนเคียงข้างกันกับโนบิ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพยายามทำให้ร่างกายของโนบิได้รับความอบอุ่น ส่วนเจ้าหน้าที่อีกคน และลุงเจมส์ที่คอยให้การช่วยเหลือในการปฐมพยาบาลให้กับฝุ่น ด้วยการห้ามเลือดจากบาดแผลที่ปริแตกจากการพยายามเปิดตู้คอนเทนเนอร์ของฝุ่น [พยาบาล] “แย่แล้วผู้ป่วยมีภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลันขอเครื่องปั๊มหัวใจ” หลังพูดจบพยาบาลก็เริ่มดำเนินการปฐมพยาบาลให้กับฝุ่นหลังพบว่าฝุ่นมีอาการภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน เมื่อได้ยินดังนั้นลุงเจมส์ที่เป็นหมอโรคหัวใจจึงอาสาช่วยยื้อชีวิตของฝุ่นให้ การช่วยเหลือฝุ่นภายในรถพยาบาลดำเนินไปด้วยความเร่งรีบ และรัดกุม ไม่ช้ารถพยาบาลก็ได้เดินทางมาถึงที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ร่างผู้ป่วยและผู้ได้รับบาดเจ็บทั้งสามคนถูกเข็นเข้าไปรักษาต่อในห้องฉุกเฉิน โนบิที่มีประวัติเปลี่ยนหัวใจมาก่อนมีแพทย์ประจำที่ดูแลผู้ป่วยโรคหัวใจเข้ามาช่วยตรวจดูอาการจากภาวะอุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติซึ่งอาจส่งผลต่อภาวะหัวใจของโนบิได้ ทางด้านของฮอนก็มีหมอเวรอีกท่านเข้ามาดูอาการและรีบดำเนินการักษาเพื่อให้ร่างกายของฮอนกลับเข้าสู่ภาวะปกติโดยเร็วที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดโรคแทรกซ้อนอันนำมาสู่อาการที่อาจแย่ลงของผู้ป่วย ในขณะเดียวกันทางด้านของฝุ่นเนื่องจากเป็นช่วงดึกแพทย์ที่มีความเชี่ยวชาญด้านโรคหัวใจมีไม่เพียงพอทำให้ลุงเจมส์ขออาสาดูแลเคสของฝุ่นให้เนื่องจากตนเป็นแพทย์ที่มีความเชี่ยวชาญทางด้านโรคหัวใจเช่นกัน “ผู้ป่วยต้องทำการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจโดยด่วน ไม่เช่นนั้นเราอาจไม่สามารถยื้อชีวิตของผู้ป่วยรายนี้ไว้ได้” ลุงเจมส์หันมาแจ้งข่าวให้หมอเวรประจำโรงพยาบาลได้รับทราบถึงการรักษาอาการของฝุ่น “แต่ตอนนี้ที่โรงพยาบาลของเราไม่มีหัวใจของผู้บริจาคเหลืออยู่เลย ถ้าหากขอรับบริจาคจากโรงพยาบาลใกล้เคียงอาจจะไม่ทันการณ์ได้นะครับ” หมอเวรประจำโรงพยาบาลที่เข้ามาร่วมในทีมรักษาเดียวกับลุงเจมส์พูดขึ้น ภายในห้องฉุกเฉินภัทรที่ได้รับบาดเจ็บที่ช่วงล่างของร่างกาย ส่วนแท็ปที่บาดเจ็บจนต้องใช้ผ้าพันที่ศีรษะและดวงตาเอาไว้ เตียงของทั้งคู่ถูกเข็นเข้ามาด้านในห้องฉุกเฉินเคียงข้างกัน ภัทรพูดปลอบใจแท็ปให้ใจเย็น ๆ เมื่อร่างเล็กเริ่มโวยวายที่ไม่สามารถมองเห็นได้ [แท็ป] “พี่ภัทรพี่อยู่ไหนทำไมมันมืดแบบนี้ล่ะ” แท็ปร้องหาภัทรด้วยรู้สึกใจเสียที่ตนเองมองไม่เห็น [ภัทร] “พี่อยู่นี่ครับคนเก่ง พี่ภัทรอยู่นี่แล้ว” ภัทรเอื้อมมือไปบีบมือของแท็ปอย่างให้กำลังใจ “พี่ภัทรผมจะตาบอดไหมครับ ผมกลัว ผมกลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าพี่อีก แล้วพี่ภัทรเป็นยังไงบ้างครับผมมองไม่เห็นผมอยากรู้ว่าพี่เป็นอย่างไรบ้าง” แท็ปไม่วายเป็นห่วงคนรักแต่ไม่อาจมองเห็นได้ว่าอาการของภัทรนั้นหนักมากแค่ไหน “พี่ไม่เป็นไร และแท็ปก็จะต้องไม่เป็นไรเช่นกัน แท็ปจะต้องหายดีเราจะต้องกลับไปบ้านของเราด้วยกันนะ” ภัทรแสร้งพูดว่าตนไม่เป็นไรเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องเป็นห่วง แต่ตนรู้ดีว่าอาการของตนนั้นหนักมากแค่ไหน ภัทรพยายามพูดปลอบแต่ก็ไม่อาจสะกดกั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไปได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาพร้อมสะอึกสะอื้น ทำให้คนอีกคนที่สะลึมสะลือเพราะฤทธิ์ยายิ่งบีบมือของภัทรแน่นขึ้น “พี่ภัทรพี่ร้องไห้ทำไมเกิดอะไรขึ้นกับพี่ พี่ภัทรบอกผมสิ” แท็ปเริ่มโวยวายอีกครั้งเมื่อรับรู้ได้ว่าคนพี่กำลังร้องไห้ มันยิ่งทำให้คนมองอะไรไม่เห็นอย่างเขารู้สึกใจเสีย และรู้สึกใจหายเกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงมากกว่าที่ตนเข้าใจ “คุณหมอคะ…คนเจ็บที่บาดเจ็บสาหัสท่อนล่างอยู่นี่ค่ะ” “ขออนุญาตนะคะ คนไข้ต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วนแล้วค่ะ คุณหมอมาแล้วค่ะ” พยาบาลน้ำตาไหลออกมาเมื่อตัวเองต้องดึงมือทั้งสองออกอย่างสุดแรง มือทั้งสองแยกกันสัมผัสกันจนปลายมือสุดทางเหมือนใจจะขาด คนน้องถูกเข็นออกไปด้านนอก คนพี่แยกไปหาหมออีกชุดที่เพิ่งเข้ามาดูแล ภัทรหลับตาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม พยาบาลคนเดิมใช้ผ้าฆ่าเชื้อเช็ดคราบน้ำตาของคนบาดเจ็บ “ทำใจดี ๆ นะคะ คุณต้องได้กลับไปเจอแฟนของคุณค่ะ คุณหมอทั้งสองท่านเก่งมากนะคะ” ภัทรพยักหน้า “พี่ครับถ้าผมไม่อยู่ พี่บอกแฟนผมหน่อยนะครับ ว่าผมรักเขามาก รักเขาที่สุด” “ค่ะ” พยาบาลรับคำ ทั้งน้ำตาคลอ ปาฏิหาริย์มีอยู่จริง แต่ก็ไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคน “คุณหมอเจมส์ ครับไม่มีหัวใจที่ได้รับการบริจาค อยู่ที่โรงพยาบาลเลยค่ะ” พยาบาลที่ได้รับรายงานเรื่องนี้รีบเข้ามาบอกให้ลุงเจมส์รับรู้ทันที [ยูโร] “คุณหมอคะ คนไข้เป็นยังไงบ้างคะ พี่ภัทรน่ะค่ะ” “เรากำลังช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถนะครับญาติ คุณหมอขอตัวนะครับ” หน้าห้องฉุกเฉินดูวุ่นวายไปหมด ยูโร กับ พ่อโนบิ เดินสลับไปมาอย่างกังวลใจ และไม่รู้ว่าคืนนี้จะจบลงอย่างไร [ทางด้านโนบิ] โนบิหลับอยู่บนเตียง [ลุงเจมส์] (ได้ยินหมอมั้ย หมอเจมส์พยายามเรียกโนบิ ) “โนบิ… โนบิ… คราวนี้มีเสียงเรียกจากคนในภวังค์แทน เธอต้องเข้มแข็งนะ โนบิ โนบิ เธออยู่ไหน โนบิ…” ทันใดที่คนถูกเรียกได้ยินเสียงก็ตื่นขึ้นมาแต่เมื่อลืมตาทุกอย่างมันมืดไปหมด “ครับ…ผมอยู่นี่ พี่วอนใช่มั้ยครับ” ใช่…พี่อยู่นี่..เราต้องไม่เป็นอะไรนะโนบิ โนบิค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วเดินไปตามแสงที่มองเห็นที่เริ่มสว่างขึ้นเรื่อย ๆ ภาพที่เห็นเป็นผู้ชายคนหนึ่งยืนถือช่อดอกไม้ ช่อใหญ่อยู่ “พี่วอน ครับ นั่นพี่วอนใช่มั้ยครับ” ถามย้ำเมื่อได้เห็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า “ใช่พี่เอง..” คนที่ใส่ชุดสูทสีขาว หันหน้า กลับมาเจอกับผู้ชายที่เดินออกมาในความมืด “นี่เราวอนเอง..” ภาพที่เห็นคือผู้ชายหน้าตา สะอาด สะอ้าน ที่ดูดีเลยทีเดียว “เอาล่ะ…ก็ถึงวันที่เราจะได้เจอกันสักทีนะ หมดเวลาของพวกเราแล้วนะโนบิ…ทุกอย่างจบแล้ว” เสียงคนพูดเบาลง พร้อมกับคลอ เหมือนต้องการจะบอกอะไรสักอย่าง “หมายความว่าไงครับพี่…ที่บอกหมดเวลาแล้ว” [ทางด้านแท็ป] แท็ปนอนพันตาไว้ [แท็ป] พี่ภัทร พี่ภัทร …พี่ต้องไม่เป็นอะไรนะ พี่ภัทร คุณหมอครับ คุณหมอต้องช่วยพี่ภัทรด้วยนะครับ เมื่อมือของทั้งคู่ต้องพรากจากกัน ซึ่งไม่รู้ว่าจะได้จับกันอีกหรือเปล่า [ทางด้านฝุ่น] คนไข้ชีพจรลดลงค่ะคุณหมอ ปั๊มหัวใจ นับ 5 4 3 2 1 ปั๊มหัวใจ ปั๊มหัวใจ คุณหมออีกทีมช่วยกันยื้อชีวิตของคนไข้ที่บาดเจ็บอีกคน ชีพจรดีขึ้นค่ะ นี่ผลเอกซเรย์ค่ะคุณหมอ “ขอบคุณมากค่ะ” คุณหมอรับแล้ววางผลเอกซเรย์ที่กล่องไฟ หมอพูดเสียงดังว่า ตอนนี้ขั้วหัวใจฉีกขาด คนไข้มีเลือดคลั่งในปอด ตอนนี้เราต้องแจ้ง อาหมอด่วน (หมายถึงลุงเจมส์) ทุกอย่างคืนนี้คงอาจไม่มีปาฏิหาริย์ โนบิ… “หมดเวลาที่พี่บอกคือผมจะต้องตายแล้วใช่มั้ยครับพี่วอน บอกผมมาเถอะ” คนที่ยืนตรงหน้าพยักหน้ารับคำ น้ำตาที่เอ่อที่ตาได้ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว “ขอบคุณพี่มากนะครับที่พี่มอบหัวใจให้กับผม ทำให้ผมได้เจอกับพี่ฝุ่น” วอนยื่นดอกไม้สีขาวที่อยู่ในมือ..ให้กับโนบิ “พี่ต้องไปแล้ว ขอบคุณเช่นกันที่ดูแลหัวใจพี่ดีมาตลอด” ฝากช่อดอกไม้นี้ให้กับฝุ่นด้วยนะ ถ้าเรามีโอกาสเราจะได้เจอกันอีกนะ ร่างที่อยู่ตรงหน้าพูดจบก็จางหายไป เสียงสะอึกสะอื้นก็ดังขึ้นพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ภาพเด็กหนุ่มร้องไห้ออกมา ทันใดนั้นก็มีมือที่อบอุ่นมาปาดน้ำตาให้เขา “ โนบิ พี่อยู่นี่ไง ไม่ต้องร้องแล้วครับ” เสียงผู้ชายดังจนทำให้คนที่นอนอยู่ลืมตาขึ้นมา ภาพที่เห็นเป็นคนที่เขาอยากที่จะเจอมากที่สุดในตอนนี้ นั่นก็คือไอ้พี่ฝุ่น “พี่ฝุ่น …พี่ฝุ่นจริง ๆ ด้วย…” เมื่อทั้งสองคนได้สบตากัน ร่างด้านบนรีบลงไปกอดคนที่นอนอยู่ เหมือนทั้งคู่รอการกลับมาเจอกัน” พี่ฝุ่นครับ ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอพี่อีกแล้ว พี่จริง ๆ ด้วย…ฮือ…ฮือ ผมยังไม่ตาย ผมได้กลับมาเจอพี่ ฮือ…ฮือ…” นี่ไงเราได้เจอกันแล้ว หยุดร้องได้แล้วนะคนดี ชายที่ยืนอยู่ปลายเตียง เห็นภาพนี้ก็ได้แต่ร้องไห้และดีใจกับการกลับมาของคุณหนูโนบิ “คุณหนูกลับมาหาพวกเราแล้ว” ทุกคนอยู่รอบเตียง โนบิฟื้น [ ย้อนกลับไปในคืนที่วุ่นวาย วันที่เกิดอุบัติเหตุ วันที่โนบิถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่] [ ในห้องไอซียู]————————————————————————————– อาหมอคะ เราต้องรักษาอย่างไรคะ เสียงของหมอที่อยู่ในห้องผ่าตัด ที่เพิ่งมาสมทบในเคสนี้ (โนบิ และฝุ่น ) [ลุงเจมส์] เคสนี้ผมขออนุญาตคุณหมอจัดการได้มั้ยครับ เราต้องมีการเปลี่ยนหัวใจ ซึ่งเป็นการเสี่ยงที่สุดเท่าที่ผมทำมา โอกาสเป็น 1:99 ซึ่งแทบจะไม่มีโอกาสเลย แต่ถ้าเราไม่ตัดสินใจ ในขณะที่เราไม่เสี่ยงคนไข้ทั้งสองก็อาจจะเสียชีวิตทั้งคู่ได้ ทีมหมอผู้เชี่ยวชาญด้านหัวใจได้ปรึกษากันสุดความสามารถ ในขณะที่ไม่มีหัวใจที่พร้อมจะเปลี่ยนในตอนนี้ นี่แหละเป็นวิธีการเดียวที่จะช่วยได้ ทุกคนทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเรามีเวลาไม่มาก เริ่มได้ พยาบาล และผู้เชี่ยวชาญ เข็นรถคนบาดเจ็บทั้งสองคนเข้าห้องผ่าตัดไปพร้อมกัน ซึ่งทำให้ทุกคนที่อยู่หน้าห้อง ต้องตระหนกไม่แพ้กับการชุลมุนของคุณหมอใหญ่ประมาณ 3 ท่าน ซึ่งมีหมอมาเสริมทัพอีกคนจากการเรียกตัวมาจากกรุงเทพฯ เป็นหมอที่เป็นหมอประจำคนไข้ของโนบิ “ขออุปกรณ์ เอาเลือดคั่งในหัวใจออกให้หมด” ได้ค่ะหมอ ผู้เชี่ยวชาญรับคำ ในห้องผ่าตัดตอนนี้ เงียบจนได้ยินแค่เสียงหัวใจของคนที่บาดเจ็บอยู่ คุณหมอทั้งสามท่านกับผู้เชี่ยวชาญสองคน และพยาบาลได้ใช้เวลาในห้องผ่าตัดเกือบ 4 ชั่วโมง ภาพที่เห็นคือพยาบาลและหมอผลัดเวียนเข้าออก ทำให้คนที่รอคอยอยู่ข้างนอก แทบจะนั่งไม่ติด ——————————————————— ลุงเจมส์ เดินออกมาพร้อมเปิดผ้าปิดปาก พ่อของโนบิ ยูโร และอั๋นเดินตรงไปยังหน้าห้องผ่าตัด [ยูโร] “เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ โนบิลูกผมเป็นอย่างไรบ้าง” ยูโร รอฟังคำตอบจากคุณหมอที่เดินเปิดปากออกมา และเชื่อว่าสิ่งที่จะได้รับคือ ทั้งสองปลอดภัยแล้ว “ทางเราได้ทำการเปลี่ยนหัวใจให้กับทั้งคู่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้อาการยังไม่พ้นขีดอันตราย ต้องรอดูอาการอีกครับ” ต้องรอปาฏิหาริย์อย่างเดียวคือ หัวใจที่สลับกัน จะเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์ ซึ่งอาจจะเป็นได้ถึง 2 กรณี กรณีแรก หัวใจทั้งคู่ไม่สามารถเข้ากับร่างกายกันและกันได้ หมอต้องแสดงความเสียใจด้วย กรณีที่สอง หัวใจทั้งคู่สามารถเข้ากันได้ นั่นถือเป็น 1% ในการเป็นไปได้ เพราะเคสนี้เราถือเป็นการทำเป็นครั้งแรกในประเทศไทย ซึ่งเป็นรายที่ 5 ของโลก แต่เรามีความหวังนะคะ เพราะหลังจากการเปลี่ยนหัวใจ ชีพจรในร่างกายของทั้งคู่กลับมาเหมือนปาฏิหาริย์ เหลืออย่างเดียวคือรอเวลาค่ะ ทางกลุ่มคนที่รอคำตอบ ได้แต่ภาวนาให้เป็นในเคสที่ 2 แม้จะเป็นความหวังแค่ 1 % ก็ยังจะมีหวัง ทุกคนขอบคุณ คุณหมอ และยังรอความหวังจะได้รับฟังข่าวดีต่อไป เวลาผ่านไป 1 อาทิตย์ —————– ร่างกายของฝุ่นเริ่มมีอาการรับรู้ และถืออยู่ในเกณฑ์ที่ดีมาก ส่วนอาการของโนบิเพราะเป็นการเปลี่ยนหัวใจเป็นครั้งที่สองด้วย จึงไม่สู้ดีนัก เวลาผ่านไป 3 เดือน —————– ฝุ่นฟื้นขึ้นมารับฟังเรื่องราวปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นกับตน และเฝ้ารออีกคนให้กลับมา “คุณลุงครับ ผมขอโทษที่พาน้องมาทำให้เป็นแบบนี้ ผมเสียใจครับคุณลุง” ฝุ่นได้เจอกับคุณพ่อโนบิที่ท่านก็ดีใจที่ตอนนี้มี หนึ่งคนที่ได้รับปาฏิหาริย์ แต่เขาก็เชื่อว่าลูกของเขาก็ต้องได้รับปาฏิหาริย์ “คุณพยาบาลครับ ผมอยากไปหาน้อง น้องอยู่ไหนครับ” ฝุ่นหันไปหาคุณพยาบาลเฝ้าไข้ พยาบาลยิ้มแล้วตอบว่า “อยู่ห้องพิเศษชั้นบนค่ะ แต่ตอนนี้ยังไม่สะดวกให้คนไข้ไปเยี่ยมนะคะ เพราะคุณหมอห้ามคนไข้เคลื่อนย้ายตัวค่ะ” 14 กุมภา ปี 2563 “เสียงประตูห้องเปิด Happy Birth Day ค่ะคุณฝุ่น อาหารเช้าจะมาแล้วค่ะ รับประทานยาก่อนอาหารก่อนนะคะ” คนไข้รับยาจากมือพยาบาล แล้วก็วันนี้พยาบาลมีของขวัญมาให้ด้วยนะคะ ฝุ่นหันไปมองพยาบาลแล้วยิ้ม ๆ “อะไรครับที่จะให้ผม ยาก่อนอาหารเนี่ยนะ” ใช่ค่ะ แต่ยังมีอีกเรื่องนะคะ คุณหมออนุญาตให้คนไข้ไปเยี่ยมน้องได้แล้วนะคะ ดีใจด้วย น้ำเสียงหวาน ๆ ของพยาบาลวันนี้หวานเป็นพิเศษเพราะได้มาบอกข่าวดีกับคนไข้ที่รอเวลานี้มานาน แต่ต้องทานอาหารเช้าก่อนนะคะ เดี๋ยวพยาบาลจะพาไป ฮอนถือกุหลาบมาให้ฝุ่น ชายหนุ่มอีกคนเข้ามา พร้อมดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ “สวัสดีตอนเช้าครับคุณฝุ่น วันนี้อากาศดีมากเลยนะครับ’ คำทักทายของพี่ฮอนเข้ามาแบบเหมือนรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่เขาจะได้เจอกับคุณหนูเช่นกัน “ครับพี่ฮอน วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีของพวกเรา” “ทานข้าวให้เสร็จไว ๆ เลยครับคุณฝุ่น ไม่คิดถึงคุณหนูของผมเหรอ” คุณหนูของผมคิดถึงคุณฝุ่นจะแย่แล้วนะ ฮอนพูดให้กำลังใจตัวเอง ให้กำลังใจฝุ่น และยังมีความหวังที่คุณหนูโนบิจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง และวันนี้คนที่คุณหนูอยากที่จะเจอมากที่สุดกำลังจะไปหาคุณหนูได้แล้ว ฮอนยิ่งมีหวังเข้าไปมากกว่าทุกวัน เพราะเขาเชื่อว่าปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นได้ครั้งนี้มาจากหัวใจที่เต็มไปด้วยความรักที่ทั้งคู่มีให้กันอย่างเต็มเปี่ยม” [ฮอน] พร้อมแล้วนะ ผมขออนุญาตเข็นคุณฝุ่นนะครับคุณพยาบาล หลังจากที่ส่งช่อดอกไม้ให้กับคนไข้ที่นั่งในรถเข็น เอาล่ะ…ซิ่งเลยครับ ไม่ถึง 3 นาทีก็ถึงห้องของโนบิ ตลอดระยะเวลา 3 นาทีนี้มันคิดอะไรไม่ออกจริง ๆ ได้ยินแต่เสียงหัวใจดัง ตึก ตึก ตึ้ก อย่างเดียวสงสัยว่าเจ้าของหัวใจที่อยู่ในตัวฝุ่น อยากจะเจอกับเจ้าของหัวใจตัวจริงเข้าแล้ว ภาพที่เห็นคือ โนบินอนอยู่พร้อมอุปกรณ์ที่ดูแลเป็นพิเศษ [ฮอน] “คุณหนูครับ วันนี้ผมพาคนพิเศษของคุณหนูมาแล้วครับ” เสียงของฮอนดังขึ้นเมื่อเข้าไปถึงที่ห้องพัก ….. เมื่อฝุ่นเห็นภาพแบบนั้นทำให้ฝุ่นถึงกับน้ำตาคลอ แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นจากรถเข็นตรงไปที่เตียงทันทีอย่างช้า ๆ จับมือข้างที่ไม่มีสายน้ำเกลือยกขึ้นมาไว้ที่หน้าผากแล้วพูดว่า [ฝุ่น] “พี่มาหาเราแล้วนะโนบิ…ได้ยินมั้ย ได้ยินเสียงพี่มั้ย..ตื่นได้แล้วคนดีของพี่” เมื่อพูดจบ น้ำตาที่คลออยู่ก็ไหลออกมา “ พี่ขอโทษครับ ที่ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษ” ทันใดนั้น ฮอนมองไปเห็นจอชีพจรมีคลื่นกราฟที่เร็ว และสูงขึ้นรวมถึงมีเสียงสัญญาแปลกไปกว่าวันที่เขาเฝ้าแต่รอคอยคุณหนูฟื้น หรือนี่จะเป็นสัญญาณที่ดี ฮอนรีบบอกคุณพยาบาลที่อยู่ข้าง ๆ “คุณพยาบาลครับ ชีพจรของคุณหนูเริ่มมาแล้ว….” พยาบาลรีบเรียกคุณหมอประจำเวร เข้ามา คุณหมอดูอาการแล้วก็ดีใจที่อาการคนไข้เป็นแบบนี้ ถือเป็นสิ่งที่ดี ฝุ่นยิ้มแล้วมองไปที่คุณหมอแล้วถามอาการคนที่นอนบนเตียงว่า เกิดอะไรขึ้น “มันเป็นสัญญาณที่ดีใช่มั้ยครับคุณหมอ” อาการแบบนี้เป็นอาการที่หัวใจมีความเต้นหรือสั่นกว่าปกติ เป็นการทำงานที่เริ่มรับ และอยากตอบโต้กับสิ่งเร้าชั่วขณะนั้น ถือเป็นอาการที่ดีครับ คุณหมอพูดจบ ผู้ชายสองคนที่อยู่ข้าง ๆ เตียงมองหน้าคนบนเตียงอย่างมีความหวัง [ฮอน] “แสดงว่าคุณหนูรู้ว่า คุณฝุ่นมา คุณหนูแกคงดีใจน่ะครับ” ฮอนเชื่อแบบนั้น ในตลอดหนึ่งวันนั้น ฝุ่นก็ได้อยู่กับโนบิ แล้วพยายามพูดเล่าเรื่องเหตุการณ์วันนี้ตลอดทั้งวันว่าเขาทำอะไรบ้าง จะไปตรงไหน ข้างนอกตอนนี้มีฝนตก อากาศวันนี้เป็นอย่างไร เหมือนคนบนเตียงรับรู้ตลอดว่าคนชื่อฝุ่นอยู่ข้าง ๆ ****การรอคอยตลอด 1 เดือนเต็ม ๆ กับการเล่าเหตุการณ์ในทุก ๆ วันที่เกิดขึ้นให้คนที่รักฟังของฝุ่น มันเป็นความพยายามที่ทำให้เขามีความหวัง ผ่านไปแบบนี้เป็นเวลา 1 เดือน ทำแบบนี้ทุกวัน ทุกวัน จนอาการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจของฝุ่นดีขึ้นมาก เกือบ 90% เหลืออีก 10% ก็คือต้องดูแลตามอาการ และมาพบหมอตามกำหนดเวลา ฝุ่นเปลี่ยนชุดเพื่อจะกลับบ้านไปพักฟื้น [ฝุ่น] “ไงไอ้ตัวยุ่ง…วันนี้อากาศดีมากเลยนะ วันนี้พี่จะได้กลับไปพักที่บ้านแล้วน้า …กลับพร้อมกันเลยมั้ย ตื่น ๆ ขี้เซาจังนะเราเนี่ย..เด็กอะไร” ฝุ่นพูดคนเดียว เป็นปกติเหมือนทุกวัน และหวังว่าคนบนเตียงจะรู้สึกตัวสักที [ฮอน] “เอ้าคุณฝุ่น ผมก็ไปหาที่ห้องนู้น จะไปช่วยเก็บของ…มาไม่ทันซะนี่ ว่าแล้วว่าจะต้องอยู่ห้องคุณหนู” พี่ฮอน มีนัดมารับคุณฝุ่นกลับบ้าน และที่สำคัญคือคุณฝุ่นจะต้องไปอยู่ห้องของคุณหนู เพราะว่าตอนนี้คุณฝุ่นได้รับอุปการะเป็นลูกบุญธรรมของคุณแม่โนบิเป็นที่เรียบร้อย ฝุ่นเลยกลายเป็นลูกอีกคนของพ่อ คุณแม่โนบิ เท่ากับ ซัน โนบิ ฝุ่น เป็นพี่น้องกันโดยปริยาย [ฮอน] “คุณหนูครับ ตื่นได้แล้ว คุณฝุ่นมารับแล้ว พี่ฮอนให้แค่ 5 นาทีนะครับ ตื่น ๆ” ทุกอย่างเหตุการณ์ปกติ เหมือนทุกวัน คุณหนูของฮอนก็ยังคงนอนไม่ได้สติ ทั้งฮอน และฝุ่นพูดคุยกันถึงเรื่องการสลับเวลากันมาเยี่ยม คนป่วย…เสียงชีพจรของคนป่วย ส่งสัญญาณดังขึ้น ทั้งคู่หันไปที่เตียง ฝุ่นรีบวิ่งไปคว้ามือของโนบิ ฮอนวิ่งไปที่ข้าง ๆ เตียงอีกฝั่ง เพื่อมาดูชีพจรที่มีคลื่นมากกว่าปกติ และภาพที่ทั้งสองคนเห็นตรงหน้าอีกก็คือ น้ำตาของโนบิไหลออกมา เมื่อฝุ่นเห็นฝุ่นก็ปาดน้ำตาที่ไหลนั้นด้วยมืออันอบอุ่นอย่างระมัดระวัง “คุณหนู” “โนบิ” [ฝุ่น] “ โนบิ พี่อยู่นี่ไง เป็นอะไร ไม่ต้องร้องแล้วครับ” ฝุ่นจับมือโนบิแน่นขึ้นเพื่อจะบอกว่าตอนนี้อยู่กับตน ไม่ต้องกลัวอะไร ร่างที่เคยนอนนิ่ง ไม่ขยับตัว เริ่มขยับไปอีกทางเพื่อมองแสง ดวงตาของคนป่วยเริ่มขยับเล็กน้อย เหมือนคนพยายามลืมตามารับแสง แต่แสงที่ลอดเข้าไปในม่านตามัน เป็นแสงแรกที่สว่างของคนที่หลับตามาประมาณ 5 เดือนมันยังคงยากกับการลืมตามาครั้งแรกเลย แต่ความพยายามของดวงตายังไม่ลดละ จนสามารถลืมตาได้ [โนบิ] “พี่ฝุ่น …พี่ฝุ่นจริง ๆ ด้วย…” สายตาของคนที่รอคอยกันมาทำให้ร่างด้านบนรีบลงไปกอดคนที่นอนอยู่ เหมือนทั้งคู่รอการกลับมาเจอกัน” พี่ฝุ่นครับ ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอพี่อีกแล้ว พี่จริง ๆ ด้วย…ฮือ…ฮือ” [ฝุ่น] “นี่ไงเราได้เจอกันแล้ว หยุดร้องได้แล้วนะคนดี” ชายที่ยืนอยู่ปลายเตียง เห็นภาพนี้ก็ได้แต่ร้องไห้และดีใจกับการกลับมาของคุณหนูโนบิ “คุณหนูกลับมาหาพวกเราแล้ว” ในที่สุดปาฏิหาริย์ก็มีจริง ๆ อย่างที่ คุณหมอเจมส์พูดไว้ และนี่คือ 1% ที่เหลือ ไม่รู้ว่าด้วยอะไร จะด้วยการแพทย์สมัยใหม่ที่พัฒนามากขึ้น ที่มีคุณหมอและผู้เชี่ยวชาญที่เก่ง หรือจะเป็นเพราะความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน หรือจะเป็นเพราะความรักที่ไร้เงื่อนไขของคนที่ส่งกำลังใจ ทั้งหมดเป็นไปได้ทุกกรณี 1 อาทิตย์หลังจากที่คนป่วยฟื้นขึ้นมา [ยูโร] “ โอ๊ยย โอ๊ยยยย ข้อสอบยากมากแก” เสียงยูโรดังมาจากต้นทางประตู พร้อมขบวนเพื่อน ๆ พี่ ๆ เดินเข้ามาทักทายคนป่วยที่กำลังถูกป้อนข้าว ป้อนน้ำด้วย บุรุษพยาบาลสุดหล่ออย่างฝุ่น [แท็ป] “ดีแล้วที่แก ไม่ได้ไปสอบไอ้คุณหนูสองใจ” แท็ปพูดตามมาหลังจากยูโรพูดจบ [โนบิ] “ โห ระดับยูโรบอกว่ายาก แสดงว่าแม่งโคตรยาก” โนบิตอบกับเพื่อนรักไปแบบทันควัน สมกับเป็นเพื่อนสนิทกันจริง ๆ 3 คนนี้เวลาอยู่ด้วยกันจะบันเทิง และถกเถียงกันตามประสา [ซัน] “ไงบ้างฝุ่น แกดูแลน้องฉันดีหรือเปล่า” ซันพูดขึ้นมาทักทายฝุ่น “ดูจากภาพเอาเอง …ซิ ว่าอารมณ์ดีขนาดนี้ กินข้าวเกลี้ยงขนาดนี้ ดีไม่ดีล่ะ” ฝุ่นตอบพร้อมจะชมว่าตัวเองทำอาหารอร่อย ๆ มาทุกครั้งคนป่วยจะกินได้หมดไม่เหลือข้าวสักเม็ด [ภัทร] “หรา…. ทำมาเองเหรอ” ภัทรตอบกลับพร้อมเดินไปแตะที่บ่าของฝุ่น “โฮ …พี่ภัทรครับอย่างน้อยผมก็เป็นคนเตรียมให้พี่นะครับ แค่จับก็ถือว่าทำแล้ว” ทุกคนในห้องหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน [ฮอน] “ว่าแต่วันนี้สอบเสร็จแล้ว จะไปฉลองที่ไหนกันครับทุกคน” พี่ฮอนถามเพราะรู้ว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการสอบเทอมสอง ของปีหนึ่ง “พี่ฮอน เลี้ยงที่ไหนล่ะ ผมไปได้หมดแหละ” คนป่วยชิงตอบก่อนคนอื่น “งั้นผมว่า เรามาฉลองสอบเสร็จที่นี่ละกัน…มันจะดูแปลก ๆ หน่อย แต่ผมว่ามันได้อารมณ์ดี” ฮอนตอบคุณหนู [คุณหมอฟลุค] เสียงประตูเปิดเข้ามา “โอ้โฮ…วันนี้เพื่อนเยอะเลย ครับคุณโนบิ” เสียงคุณพยาบาลบีบีประจำตัวของโนบิเดินเข้ามาพร้อมกับคุณหมอฟลุคที่เป็นเจ้าของคนไข้ “เสียงแอบดังไปถึงข้างนอกเลยนะครับ” คุณหมอยิ้ม ๆ แซวเด็ก ๆ ทุกคนเลยเงียบกริบทันที “ ไหน ๆ อยู่กันเยอะแบบนี้แล้ว หมอก็มีข่าวมาบอก ทั้งข่าวดี และข่าวร้าย จะมาบอกให้ทุกคนรู้เลยนะครับ” ทุกคนพอได้ยินคำว่าข่าวดีก็เงียบเข้าไปใหญ่ [โนบิ] “ข่าวดีและข่าวร้ายอะไรครับหมอ” โนบิตอบไป เพราะอยากรู้ว่าจะเป็นอย่างที่ตัวเองอยากรู้หรือเปล่า แล้วข่าวร้ายคืออะไร “เริ่มจากข่าวร้ายก่อนเลยละกันนะครับทุกคน ข่าวร้ายคือผมจะต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษต้นเดือนหน้า” เลยไม่สามารถดูแลคุณโนบิได้แล้ว ทุกคนในห้องทำหน้าเซ็งเพราะคุณหมอฟลุคเป็นคนน่ารัก และคุณหมอดูแลเคสนี้ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลนครสวรรค์ ทำให้ทุกคนในห้องคุ้นเคยกัน เลยได้อารมณ์ที่เศร้ามาแทน [หมอฟลุค] “ส่วนข่าวดี ก็คือ” ในห้องเงียบสนิท เพื่อรอฟังข่าวดีว่า จะมากลบเกลื่อนข่าวร้ายได้หรือเปล่า ทุกคนภาวนา “ในเมื่อผมไม่อยู่แล้ว ฝากคุณโนบิดูแลตัวเองด้วย…และเพื่อน ๆ ก็ต้องช่วยด้วย รวมถึงคุณฝุ่นด้วยนะ ข่าวดีก็คือ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปคุณโนบิ สามารถไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วครับ” พอคุณหมอพูดจบ ทุกคนเปลี่ยนสีหน้าเป็นอีกอย่างพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย และหลังจากความเงียบกลับมีเสียงออกมาพร้อมกัน ว่าเย้…….ดังรอดออกไปนอกห้องถึงแม้จะเป็นห้องเก็บเสียงก็ตาม ทุกคนดีใจกับการที่โนบิได้กลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้ว ภาพความสดใสร่าเริงของทุกคนในห้องเต็มไปด้วยความยินดี เต็มไปด้วยความสุข ความรัก มันเป็นอีกภาพที่ผมจะจดจำไว้ในใจดวงนี้ของผม แม้ภาพความสุขนั้นจะผ่านไป ปีกว่า ๆ แล้วก็ตาม วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ และเป็นวันเกิดของคนที่ผมรัก และเป็นวันเกิดของหัวใจดวงนี้ของผม 14 กุมภาพันธ์ 2564 ผมเดินออกจากร้านดอกไม้ ไปขึ้นรถที่พี่ฮอนจอดรออยู่หน้าร้าน เพื่อจะไปหาเจ้าของหัวใจดวงนี้ที่อยู่ในตัวของผม ผมเชื่อว่าถ้าหัวใจดวงนี้ในวันนั้นเป็นหัวใจที่ไม่มีความรัก มันคงไม่สามารถต่อลมหายใจของผมครั้งที่สองได้เป็นแน่ ถ้าจะว่าเป็นปาฏิหาริย์จริง ๆ ก็คงเป็นเพราะ ปาฏิหาริย์ความรักของคนรอบข้างที่มีให้ผมมากมาย และที่ขาดไม่ได้คือปาฏิหาริย์ของคนที่อ่านเรื่องของผมอยู่ตอนนี้ “ขอบคุณมากนะครับ” ขอบคุณคนรักนิยายเรื่องนี้ Heart By Heart 2020 แล้วเจอกันนะครับ โลกนี้ไม่มีความหมาย เเค่มีเพียงเธอข้างกายทุกวัน ฟังเสียงหัวใจของฉัน ทุกเสี้ยวนาทีนั้นมีเพื่อเธอ ผิดที่เวลา ที่เหลืออยู่ อยากกอดเธอไว้ให้นานกว่านี้ ไม่อยากหลับตา สักนาที กลัวพรุ่งนี้จะไม่เจอเธออีกแล้ว * ทุกลมหายใจ สัญญา อยู่ตรงนี้เฝ้ารออยู่ไม่ห่าง ดวงใจฉันยังคอยหา หากโลกนี้ไม่มีเธอชีวิตจะเป็นเช่นไร ช่วงเวลาดี ๆ ที่เรามีกันวันนั้น ได้โปรดกลับมาอีกครั้ง ให้เธอหวนคืนมา เเค่เพียงเธอกลับมาได้มั้ย SOLO ไม่อยากหลับตา สักนาที กลัวพรุ่งนี้จะไม่เจอเธออีกแล้ว **ทุกลมหายใจ สัญญา จะดูเเลหัวใจไม่ห่าง ไม่ว่านานเท่าไร สัญญา ต่อจากนี้ไม่มีวันห่าง ไม่ว่าเธอคือใคร สัญญา จะดูเเลหัวใจไม่ห่าง แม้เวลาหมุนผ่าน ไม่ต้องการสิ่งใด เเค่มีเธอเท่านั้น เพลง เฝ้ารอ วงศ์วริศ อาริยวัฒน์ (อัฐ เดอะปีศาจแบนด์) RELATED ARTICLESMORE FROM AUTHOR ตอนที่ 30.4 “หัวใจของฝุ่น ทุกครั้งที่ผมรักใครผมจะสูญเสียคนที่ผมรัก แต่ครั้งนี้ผมได้อยู่กับคนที่ผมรักตลอดไป” ตอนที่ 30.3 “แท็ปคือหัวใจของภัทร ทุกๆครั้งที่มองไปบนฟ้าจะเห็นรอยยิ้มของเรา” ตอนที่ 30.2 “หัวใจของซัน พี่ที่ขอทำเพื่อน้องเพียงสักครั้งเพื่อแก้ไขทุกอย่าง” ตอนที่ 30.1 “หัวใจของฮอน องค์รักษ์ที่พร้อมจะรักอย่างไม่มีเงื่อนไข” ตอนที่ 29 “โลกทั้งโลกจะไม่มีความหมาย..อีกต่อไป”
