[ ค่ายเก็บตัวดาวเดือน สัตหีบ ]

[พี่ทีมงาน]

“เอาเด็ก ๆไปเก็บกระเป๋ากันให้เรียบร้อยแล้วลงมาเจอกันที่ชายหาด เดี๋ยวทีมงานจะถ่ายคลิปโปรโมทที่นั่นเลยนะคะ” ทีมงานแจ้งให้น้อง ๆดาวเดือนนำกระเป๋าไปเก็บและมารวมตัวกันที่ชายหาด

[คิม เดือนคณะเกษตร]

“โนบิแกนอนกับใครอะ เรานอนกับพี่ว่าน” คิมเดือนคณะเกษตรถามผมขึ้นในตอนหนึ่งที่รุ่นพี่กำลังแจกกุญแจห้องเพื่อนำกระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บ (พี่ว่านเป็นรุ่นพี่จับฉลากแล้วได้มาเป็น บัดดี้ดูแลน้อง) 

[โนบิ] 

“ไม่รู้เหมือนกันอะ” ผมตอบพร้อมกับชูกุญแจห้องให้คิมดู งานนี้ดวงล้วน ๆ ที่จะได้ใครมาเป็นพี่บัดดี้ (ใจผมขอว่าอย่าเป็นพี่บัดดี้ที่ผมไม่อยากได้เลย สาธุ) 

[คิม]

“เอองั้นไว้เจอกันที่ชายหาดแล้วกัน” คิมพูดจบก็หยิบกระเป๋าไปห้องพักพร้อมกับว่านรุ่นพี่เดือนคณะแพทย์ปีที่แล้วทันที

ผมรับกุญแจ และดูหมายเลขห้องก่อนจะหยิบกระเป๋าที่พี่ฮอนเตรียมไว้ให้ขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องพักเช่นกัน เมื่อมาถึงที่ห้องพักผมก็วางกระเป๋าไว้ในตู้เสื้อผ้า ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมลงไปถ่ายคลิปโปรโมทที่ชายหาดตามเวลานัด

ผมอาบน้ำไปก็ฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำเพราะรออยู่สักพักก็ยังไม่เห็นเพื่อนร่วมห้องเข้ามาเสียทีผมก็เลยคิดว่าผมคงได้นอนคนเดียว แต่สิ่งที่ผมเห็นเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาผมก็ต้องหลุดคำหยาบออกมาด้วยความตกใจ

[ โนบิ ] “เชี้ย!!!”

[ ฝุ่น ]   “เชี้ยเต็มหน้าพี่เลยนะเรา” พี่ฝุ่นคนที่ โนบิภาวนาว่าอย่าได้นอนห้องเดียวกันเลย อยู่ตรงเตียงนอน

“พี่นอนห้องนี้เหรอพี่ฝุ่น” เป็นพี่ฝุ่นจริง ๆ หรือวะที่เป็นรูมเมทของผม

[ฝุ่น] “ทำไมเราจะไม่ให้พี่นอนด้วยหรือไง ห้องเราซื้อไว้หรอ” พี่ฝุ่นย้อนกลับมา ตกลงใครงอนใครกันแน่วะ ควรเป็นผมไหมที่ควรโมโหผมคิดแต่สิ่งที่โนบิตอบกลับไป

[โนบิ] “ผมไม่ได้เป็นเจ้าของโรงแรมนี้เสียหน่อยที่จะห้ามให้ใครเข้าพักห้องไหนหรือไม่ให้เข้าพักห้องไหน ถ้ารุ่นพี่เขาจัดให้พี่อยู่ห้องนี้ก็ตามเชิญตามสบายครับ” ผมตอบพี่ฝุ่นไปพร้อมกับเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดในกระเป๋าเป้ออกมาใส่

หลังจากหยิบเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าเรียบร้อยแล้วผมก็เตรียมที่จะหยิบชุดเพื่อไปใส่ในห้องน้ำ ก็ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ภายในห้องพักเพียงลำพังอย่างตอนแรกแล้วนี่นา

ปั้ง!!

เฮ้ย!!

เสียงแรกคือเสียงปิดประตูตู้เสื้อผ้า เสียงต่อมาคือเสียงร้องด้วยความตกใจของผมเพราะผมดันปิดประตูตู้เสื้อผ้าหนีบผ้าเช็ดตัวที่พันไว้ที่เอว และเพราะรีบร้อนจะเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำทำให้ทันทีที่ผมก้าวเดินออกมาแต่ผ้าเช็ดตัวไม่ได้ตามมาด้วยนี่สิ ( อะไรวะ ทำไมต้องมาหลุดต่อหน้าไอ้พี่ฝุ่นทุกทีวะ )

[โนบิ]

“ไอ้พี่ฝุ่นหันไปเลยนะ” ผมรีบเอาเสื้อผ้าที่อยู่ที่มือปิดของลับตนเองทันทีพร้อมกับตะโกนบอกไอ้พี่ฝุ่นให้หันไปมองที่อื่น 

หลังจากพี่ฝุ่นหันหลังไปแล้วผมก็รีบเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อคว้าผ้าเช็ดตัวที่ถูกประตูตู้หนีบไว้มาพันไว้ที่เอวแบบลวกๆ เสร็จแล้วก็คว้าเสื้อผ้าที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาถือไว้แนบอกและตรียมจะเดินเข้าห้องน้ำตามความตั้งใจเดิม แต่ไอ้พี่ฝุ่นดันเอามือมากักตัวผมไว้

[ฝุ่น]

“เหมือนตอนแรกที่เราเคยเจอกันเลยนะ จำได้ไหมวันที่พี่เอาข้าวไปส่งเราก็เกิดเหตุการณ์คล้ายๆแบบนี้เลย” พี่ฝุ่นกระซิบถามอยู่ชิดริมใบหูของผมโดยที่มือทั้งสองข้างของพี่ฝุ่นยังคงกักตัวผมเอาไว้อยู่ทำให้ผมไม่สามารถเข้าไปในห้องน้ำได้อย่างที่ตั้งใจ

ผมหลับตาปี๋ เพื่อไม่ให้สายตาเผลอไปสบตากับไอ้พี่ฝุ่น ตามเคย

[โนบิ]

“พี่ฝุ่นปล่อยผมครับ ผมจะรีบไปแต่งตัวขืนช้าเดี๋ยวรุ่นพี่ก็มาตามโดนบ่นหูชาหรอก”

[ฝุ่น]

 “พี่ขอโทษ พี่จะยืนขอโทษแบบนี้ไปจนกว่าเราจะหายโกรธ คุยกับพี่เหมือนเดิม” พี่ฝุ่นพยายามขอโทษผมอีกครั้ง เชิงบังคับ

[โนบิ]

ผลักฝุ่นออกให้ห่างตัว พร้อมพูดว่า“รู้แล้วน่า ไปห่างๆผมได้แล้วผมจะไปแต่งตัว” ผมพูดพร้อมดันหน้าอกของพี่ฝุ่นออกเพื่อที่จะเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุด

[ฝุ่น]

“พูดออกมาก่อนว่าหายโกรธพี่แล้ว พี่ถึงจะปล่อย”

[โนบิ]

“แล้วทำไมต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ด้วยเล่า” ผมติงออกไปเมื่อพี่ฝุ่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมรับรู้ได้ถึงลมหายใจของพี่ฝุ่น ไอ้พี่ฝุ่นบ้า เล่นทำแบบนี้แล้วผมจะยังทำโมโหต่อไปได้ไงกันเล่า ผมคิดกับตัวเองในใจ

[ฝุ่น] “คุยกันแบบนี้นายจะได้ไม่ต้องสบตากับพี่จนเป็นลมไปอีกไงล่ะ”

[โนบิ] “ดาเมจรุ่นแรงแบบนี้ ถึงไม่สบตาผมก็สามารถเป็นลมได้เหมือนกันนะ” ผมรำพึงกับตัวเองแต่คนหูดีข้างๆดันได้ยิน

[ฝุ่น] “เมื่อกี้เราว่าอะไรนะ พี่ได้ยินไม่ถนัด”

[โนบิ] “ผมบอกว่าหายโกรธแล้ว” เสียงแข็งๆ ตะโกนเบาๆ แบบหงุดหงิด

 แล้วพี่ฝุ่นก็ปล่อยมือออกจากการกักตัวผมไว้ ทำให้ผมได้เป็นอิสระจากวงแขนของพี่ฝุ่นที่กักตัวไว้ก่อนหน้านี้

ผมลดหน้าลง และยังหงุดหงิดในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ในใจแอบรู้สึกให้อภัยคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยหน่อยๆ แต่ไม่ได้อภัยทั้งหมด ผมรีบเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำได้ตามความตั้งใจเดิม แต่ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปผมก็ได้หันไปพูดบางอย่างกับพี่ฝุ่น บางอย่างที่ผมรู้สึกอยู่ในตอนนี้

[โนบิ] “ไม่โกรธไม่ได้แปลว่าไม่เสียใจนะพี่ฝุ่น” พูดจบผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อเปลี่ยนชุดเตรียมลงไปถ่ายคลิปโปรโมทที่ชายหาด

–ฝุ่น–

ทางด้านของฝุ่นหลังจากที่ผมได้ยินประโยคสุดท้ายที่โนบิพูดก่อนจะก้าวเข้าห้องน้ำไป 

นั่นสินะถึงน้องจะหายโกรธแต่ความผิดหวังและเสียใจที่ทำให้ความเชื่อใจที่น้องมีต่อผมมันคงไม่สามารถรักษาให้หายกลับมาเป็นปกติได้โดยง่ายกับแค่คำพูดขอโทษเพียงไม่กี่ประโยค แต่อย่างน้อยแค่น้องหายโกรธต่อให้ต้องใช้เวลานานสักแค่ไหนเพื่อให้น้องกลับมาเชื่อใจและไว้ใจผมได้เหมือนเดิม ขอแค่น้องยังคงให้โอกาสผมเท่านี้ก็พอแล้ว

ผมนั่งรอน้องอยู่บนเตียงไม่นานโนบิก็ออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกางเกงขาสั้นแค่หัวเข่าสีขาว ชุดเดิมแต่เพิ่มเติมด้วยความสดใสแบบฉบับคุณหนูโนบิ 

‘ทำไมยิ่งมองมัน มันยิ่งน่ารักอย่างนี้วะ’ ฝุ่นคิดกับตัวเองคนเดียวในใจ

ก่อนที่ความน่ารักของโนบิจะทำให้หัวใจของผมสั่นคลอนผมจึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำน้องมันไปที่ชายหาดทันที

[ฝุ่น]

“เสร็จแล้วก็ลงไปที่ชายหาดกันได้แล้ว..ป่ะ” ว่าจบผมก็เดินออกจากห้องเพื่อไปสมทบกับคนอื่นๆที่รออยู่ที่ชายหาดอยู่ก่อนแล้ว โดยมีโนบิเดินตามมาไม่ห่าง แบบไม่ได้อยากเดินใกล้เพราะกลัวใจผู้ชายคนนี้เหลือเกิน

[เล็กน้อย]

“อ้าววว กว่าจะเสด็จลงมาได้นะ มัวแต่ทำอะไรกันอยู่จ้ะพ่อคูณณณณแม่คูณณณณณ” เป็นไอ้เล็กน้อยอีกตามเคย

[ฝุ่น]

“เรื่องของกู มึงไม่เข้าใจกูหรอก” ผมกระซิบตอบไอ้เล็กน้อยไป แบบแกล้งเพราะรู้ว่าสิ่งที่มันต้องการคือคำตอบประมาณนี้ 

[เล็กน้อย]

“ทำไมชอบก้าวร้าวกับเดี๊ยนแบบนี้ฮะ เขยนิเทศฯ” เล็กทำสำออยชนิดที่อยากจะกระโดดเตะก้นมันสักทีสองที

[ก็อปปี้]  

“โนบิ ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ เสียชื่อเดือนดาว คณะเราหมด ตรงเวลาน่ะรู้จักมั้ย”  น้ำเสียงของดาวมหาลัยปีที่แล้วพูดกับโนบิอย่างประชดประชันในฐานะรุ่นพี่  และในฐานะคนที่แอบชอบพี่ฝุ่นที่เดินมาพร้อมกับโนบิ แบบไม่พอใจ

[ซัน]

“จะเริ่มถ่ายกันได้หรือยังคนอื่นเขามารอกันนานแล้วนะ” เป็นซันที่ทนไม่ไหวโวยวายออกมาเมื่อการถ่ายทำไม่ได้เริ่มสักทีเพราะมัวแต่รอกันไปรอกันมาอยู่แบบนี้

[เล็กน้อย]

“เอ้าจ้ะ……เริ่มงานกันได้เลย ทีมงานทุกคนพร้อมนะ” เล็กเป็นฝ่ายพูดแทนเพื่อช่วยทำให้บรรยากาศดีขึ้น

หลังจากนั้นการถ่ายคลิปโปรโมท และถ่ายภาพนิ่งเพื่อไปใช้ในการประชาสัมพันธ์กิจกรรมก็เริ่มขึ้น ทั้งภาพหมู่และภาพเดี่ยว โดยทีมงานของซันรับหน้าที่ดูแลเรื่องถ่ายทำทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหว ส่วนทีมงานของฝุ่นดูแลเรื่องอุปกรณ์ประกอบฉาก

[ซัน] “มองอะไรถ่ายไปสิ” ซันตะโกนดุโนบิที่เอาแต่เหม่อจนทำให้การถ่ายทำล่าช้า

ที่โนบิเอาแต่เหม่อเพราะโนบิมีเรื่องที่อยากจะคุยกับซันเกี่ยวกับเรื่องที่ตนได้รู้มา และอยากจะถามว่าทำไมซันต้องวางแผนทำให้ตนเสียชื่อเสียงด้วย แต่ด้วยตารางงานวันนี้ค่อนข้างแน่นกับการถ่ายหลายชุดทำให้โนบิแทบไม่มีโอกาสให้โนบิเข้าไปเคลียร์หรือถามเรื่องที่ตนคาใจจากซันเสียที บรรยากาศการถ่ายทำผ่านไปได้ด้วยดี

[เล็กน้อย]

“เอ้าเด็ก ๆ เดี่ยวพักทานข้าวกลางวันกันก่อนจ้ะ” เล็กน้อยปรบมือเรียกน้อง ๆ ที่นั่งพักกันอยู่ริมหาดขณะพักการถ่ายทำ เพื่อเรียกน้อง ๆ ให้ไปทานข้าวกลางวัน

[ฝุ่น]

“เอ้าพี่เอามาให้กล่องข้าวของนาย” ฝุ่นส่งกล่องข้าวที่ตนหยิบมาเผื่อโนบิมาส่งให้ตรงหน้าของโนบิ 

[โนบิ]

“ขอบคุณครับ” โนบิกล่าวขอบคุณพร้อมกับรับกล่องข้าวไปแบบงง โดยมีสายตาของซันมองความสัมพันธ์ของทั้งสองคนตลอดเวลา

[ฝุ่น]

“ทำได้ดีเหมือนกันนิเรา อย่างกับนายแบบมืออาชีพ” ฝุ่นเอ่ยชมขณะลงนั่งที่พื้นทรายเคียงข้างกันกับโนบิ

[โนบิ]

“พวกพี่ๆเขาบรีฟงานกันเก่งด้วยแหละครับผมเลยเข้าใจและโพสท่าได้ถูกต้องอย่างที่เค้าอยากได้”

[ฝุ่น]

“ดีแล้วล่ะ เห็นเด๋อๆ อ๊องๆ ซุ่มซ่าม ทำผ้าหลุดเก่งอย่างเราไม่คิดว่าเวลาจริงจังจะทำได้ดีเหมือนกันนะ ” ฝุ่นยังไม่วายล้อเลียนเรื่องที่โนบิซุ่มซ่ามจนทำผ้าเช็ดตัวหลุดต่อหน้าตนเป็นครั้งที่สอง

[โนบิ]

“หยุดเลยนะพี่ฝุ่น ห้ามคิดเลยนะ แล้วก็ลบมันออกจากหัวเดี๋ยวนี้เลยด้วย ลามกมากไปและ” โนบิร้องห้ามด้วยใบหน้าแดงกล่ำเมื่อเข้าใจในสิ่งที่ฝุ่นสื่อออกมา

[ฝุ่น]

“ก็พี่เห็นไปแล้วนี่นาจะให้ลืมง่ายๆได้ไงกัน ช้างน้อยเผือก” ฝุ่นเถียง . “มันติดตา ติดใจไปแล้ว” ฝุ่นกวนโนบิยิ่งขึ้น

[โนบิ]

“ไม่เอาลบออกเดี่ยวนี้เลยนะ” โนบิวางกล่องข้าวลงก่อนจะมาไล่ยกมือปิดตาปิดหูของฝุ่นด้วยความเขินอาย จนคนที่หน้าแดงอยู่แล้วยิ่งแดงหนักเข้าไปอีก

ทุกภาพที่เกิดขึ้นระหว่างฝุ่นและโนบิอยู่ในสายตาของซันและก็อปปี้ตลอดเวลา จนก็อปปี้ทนไม่ไหว เดินตรงมาหาฝุ่น และโนบิ

[ก็อปปี้] 

“พี่ฝุ่นขา…เป็นไงพี่สนุกมั้ย เหนื่อยมั้ยพี่  ก็อปปี้ยื่นน้ำให้พี่ฝุ่น งานนี้ก็อปปี้ว่าจะต้องออกมาดีแน่เลย หันมาทางโนบิ น้องเดือนคณะปีนี้ก็หล่อ  รุ่นพี่ที่มาช่วยก็หล่อ  ก็อปปี้ว่ามันลงตัวดีค่ะ แต่จะให้ลงตัวกว่านี้ก็อปปี้ว่าพี่ฝุ่นมาช่วยก็อปปี้ยกของด้านนี้ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวต้องเตรียมตัวเซ็ตต่อไป ส่วนโนบิเราอ่ะกินข้าวให้เรียบร้อยแล้วรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่ามาช้าแบบเมื่อเช้าอีกนะ ถ้าต้องให้คอยบอกแบบนี้ พี่ว่าเราไม่ต้องเป็นหลอกตัวแทนคณะ” ก็อปปี้พูดจบด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนโกรธโนบิมาแต่ชาติที่แล้ว 

[ฝุ่น] เห็นท่าทางก็อปปี้มีอาการแปลกๆ และรู้ว่าไม่พอใจโนบิที่อยู่กับตน ด้วยความที่กลัวไอ้คุณหนูตัวยุ่งจะโดนดีไปมากกว่านี้ ก็เลยชวนดาวคณะออกไปจากจุดนั้น

“อ่ะได้ๆ ครับ ก็อปปี้ จะให้พี่ยกอะไรครับ บอกมาเลย พี่ฝุ่นทำให้ทุกอย่าง”

[ก็อปปี้]

“เยี่ยมเลยค่ะ งั้นไปทางนู้นกันดีกว่า” ก็อปปี้เลือกจูงมือฝุ่นออกจากโนบิ โดยที่โนบิ แอบมองมือที่ทั้งคู่จับกันแล้วเดินออกไปต่อหน้าตัวเอง

[โนบิ] 

อืม…ยกของเก่ง ง้อเก่ง ครบโถ่เอ้ย สุดท้ายก็เลือกไปกับพี่ก็อปปี้  #พี่ฝุ่นรักทุกคน  แหวะ…พร้อมกับสายตาที่มองคนที่เดินออกไปทั้งคู่ด้วยความหมั่นใส้

[ส่วนซัน]

“มีความสุขกันให้เต็มที่เข้าเถอะ เดี๋ยวแกจะรู้ว่าความสุขเคล้าน้ำตาเป็นยังไง ไอ้ลูกรักของพ่อ” 

“อยู่ใกล้ๆ กันให้มากๆเถอะ แผนการของฉันจะได้สำเร็จได้ง่ายขึ้น” ซันมองภาพความสัมพันธ์ระหว่างฝุ่นและโนบิพร้อมกับเข่นเขี่ยวเคี้ยวฟันไปพร้อมกันด้วย

หลังจากทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มการถ่ายทำคลิปโปรโมทกันต่อ จนเสร็จและแยกย้ายกลับห้องพัก

Rrrr…Rrrr

[แท็ปโทรมาหาโนบิ] ตามประสาคนเป็นห่วงเพื่อน 

“ไงมึงยุ่งอยู่เปล่า” แท็ปโทรเข้ามือถึงผมโชคดีเป็นช่วงพักพอดี

“ถ่ายเสร็จแล้ว ตอนนี้ว่างและ…รอทำกิจกรรมรอบกองไฟคืนนี้อย่างเดียว” ผมตอบแท็ปไป

“อืม..รอบกองไฟด้วย มรึงเป็นลูกเสือสำรองหรอ 555 แล้วไอ้พี่ฝุ่นกับไอ้พี่ซันมันทำอะไรมึงอีกเปล่าวะ พี่มันสองคนไปด้วยไม่ใช่เหรอ”

“อืมพี่เขามาด้วย พี่ซันแทบไม่ได้คุยกับเราเลย แต่พี่ฝุ่นดันได้พักห้องเดียวกันโคตรซวยเลยอ่ะ”

“เชี้ยแล้ว มึงเพิ่งเป็นข่าวกับพี่เขา แล้วได้มาพักห้องเดียวกันเนี่ยะนะ…ใครคิดวะ แม่งมรึงต้องโดนแกล้งแน่นอน” แท็ปโวยวายทันทีที่รู้เรื่องที่ผมได้พักห้องเดียวกันกับพี่ฝุ่น

“ไม่รู้ตอนแรกเราไม่รู้ว่าใครเป็นรูมเมทด้วยซ้ำ พออาบน้ำเสร็จออกมาเจอพี่เขาอยู่ในห้องแล้ว” 

จริง ๆ แล้วการที่ฝุ่นได้พักห้องเดียวกับโนบิ เป็นแผนของซันนั่นเอง ซันเป็นคนให้ ไอ้ปั้นที่จับฉลากได้ห้องเดียวกับโนบิ สลับที่นอนกับฝุ่นเองโดยตอนแรก ปั้นได้นอนกับโนบิ ส่วนซันได้นอนกับฝุ่น แต่เป็นเพราะความที่ปั้นสนิทกับซันมากกว่าเลย โดยวางแผนไปขอให้ฝุ่นสลับห้อง และความที่ฝุ่นไม่ได้อยากนอนกับซันอยู่เบื้องต้น มันง่ายกับการตัดสินใจการยอมโดยอัตโนมัติ เพราะใจของฝุ่นอยากจะปรับความเข้าใจกับโนบิเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยลืมเรื่องที่คนอื่นมองว่าฝุ่นกับโนบิเป็นคู่จิ้นที่หลายคนจับตามอง 

“แล้วพี่ฝุ่นเขาทำไรมึงไหม”

“พี่เขาจะทำไรเราได้ล่ะ” มึงก็ถามไม่คิดเลย

“อ้าว…ก็จะไปรู้เหรอ ได้นอนห้องเดียวกันแบบนี้ ระวังนะมึง” คู่จิ้น จะเป็นคู่จริง 

“แล้วอย่ากินเหล้าเยอะ เดี๋ยวมรึงก็เสียตัวละ กูขอสั่งให้มรึงห้ามกินเหล้า..เข้าใจมั้ย เดี๋ยวโดยข่มขืน” แท็ปเตือนเพื่อนรักกลัวจะเป็นเหมือนตัวเองกับไอ้พี่ภัทรจัดการไม่มีชิ้นดี

“เลอะเทอะแล้วไอ้แท็ป ไม่มีทางแน่นอน พูดอย่างกับเคยโดนข่มขืน”

อืมๆ  แท็ปพยายามเปลี่ยนเรื่องไปเมื่อโนบิถามเรื่องข่มขืน “ยังไงก็ระวังตัวนะ ถ้าพี่มันสองคนทำอะไรมึงอีกบอกกูเลย กูกับไอ้ยูโรจะรีบขับรถทัวร์เอ้ย….ขึ้นรถตามไปช่วยมึงเลย ” 

“ขอบคุณนะมรึง” ผมขอบคุณแท็ปจากใจจริงที่มันทั้งห่วงและหวงผมในเวลาเดียวกัน

ผมรู้ว่าพวกมันเป็นห่วงผมมาก ตอนที่มันรู้ว่าผมเกือบถูกพ่อบังคับให้ลาออกจากมหาวิทยาลัย และเกือบต้องลาออกจากการประกวดดาวเดือน แท็ปโมโหมากจนไปอาละวาดพี่ฝุ่นถึงที่ร้าน ผมเพิ่งรู้จากการที่ได้ยินพี่ก็อปปี้คุยกับเพื่อนแล้วผมมาเผอิญไปได้ยินเข้า และผมก็เพิ่งได้รู้เช่นเดียวกันว่าวันที่ผมไปเก็บของออกจากหอ ไอ้พี่ฝุ่นถึงกับปั่นจักรยานตามรถของผมจนรถล้มได้รับบาดเจ็บ แต่วันนี้ตอนที่ผมกับพี่ฝุ่นได้มีโอกาสคุยกัน พี่ฝุ่นกับไม่พูดถึงเรื่องนี้เลย แต่กลับเอาแต่ขอโทษและขอโอกาสจากผม พอได้ยินเรื่องนี้มันทำให้ผมรู้สึกโกรธพี่ฝุ่นไม่ลงขึ้นมาเลย ทำให้ตอนที่พี่ฝุ่นนำข้าวกลางวันมาให้ผมจึงไม่ได้ปฏิเสธความใส่ใจที่พี่ฝุ่นมีให้ผมอย่างไรล่ะ

[แท็ป] วางสายต้นทาง หลังจากที่มองเห็นคนที่อยากเจอ หรือไม่อยากเจอกันแน่เดินมา

“งั้นแค่นี้ก่อนนะ ตัววุ่นวายมาแล้ว ถ้ามีอะไรรีบโทรหากูเลยนะ” แท็ปสั่งความเสร็จก็วางสายไป ก่อนวางสายผมแอบได้ยินเหมือนจะเป็นเสียงของพี่ภัทรลอดออกมาตามสายด้วยนะ “นั่นแน่คุยโทรศัพท์กับใครที่รักแท็ปของพี่” คนพูด พูดเสียงดังเพื่ออยากให้คนที่คุยปลายสายของแท็ปได้ยินประโยคนั้น 

“เฮ้ยพี่ เข้ามาได้ไงเนี่ยะ นี่ห้องผมนะ” เพื่อนรักของโนบิ วางสายแต่มีเสียงรอดไปทางฝั่งของโนบิ

——

หลังจากวางสายผมก็เดินกลับไปที่ห้องพัก ในใจก็แอบกังวลว่าถ้าเจอพี่ฝุ่นผมจะทำอย่างไร แต่ดูเหมือนโชคเข้าข้างผมเพราะเมื่อผมกลับมาที่ห้องก็ไม่พบพี่ฝุ่น เหมือนได้ยินว่าพี่เล็กน้อยใช้พี่ฝุ่นออกไปกับพวกพี่ก็อปปี้ไปช่วยกันซื้อของสำหรับจัดปาร์ตี้ด้วยกันคืนนี้ ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ เพราะพอไม่มีความโกรธมาบังหน้าแล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าถ้าเจอพี่ฝุ่นแล้วผมควรทำตัวอย่างไร จะโกรธต่อไปก็โกรธพี่เขาไม่ลงแล้ว ถามว่ายังเสียใจอยู่ไหม อีกใจผมก็ยังอยากให้โอกาสพี่เขาอยู่มันทำให้ตอนนี้ผมอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก

พอได้อยู่ในห้องเพียงลำพังผมก็จัดการอาบน้ำเพื่อจะไปปาร์ตี้ริมหาด แต่รอบนี้ผมไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำด้วย 

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วผมก็มารวมตัวกับเพื่อนๆดาวเดือนคณะอื่น ๆ เพื่อทำกิจกรรมสังสรรค์กันในคืนนี้ แต่เพราะการจัดกิจกรรมในครั้งนี้ทำในนามของมหาวิทยาลัยทำให้เครื่องดื่มในวันนี้โนแอลกอฮอล์มาเกี่ยวด้วย

[โลมา]

“โนบิมีคนฝากนี่มาให้แหนะ” โลมาเดือนคณะประมงส่งกระป๋องใส่น้ำผลไม้มายื่นให้ผม

[โนบิ]

“ขอบคุณนะ แต่เดี๋ยวเราไปหยิบเองก็ได้” ผมกล่าวขอบคุณพร้อมรับกล่องน้ำผลไม้จากมือของโลมา

[โลมา]

“ไม่เป็นไรหรอก เขาฝากฉันมาให้นายอีกทีน่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าใครฝากหรอกนะเพราะเขาฝากกันมาเป็นทอดๆ” โลมาเล่าออกมาเป็นชุด เล่นเอาผมไม่กล้าถามเลยว่าใครฝากมาเพราะถ้าฝากมาเป็นทอดๆแบบนี้คงหาตัวคนฝากไม่ได้แล้วล่ะ

แต่ในใจผมก็แอบดีใจว่าพี่ฝุ่นพยายามที่จะง้อผมเลยซื้อน้ำผลไม้มาให้ผมเป็นกรณีพิเศษ ผมคว้ามาดื่มตามปกติพร้อมกับอมยิ้มอยู่คนเดียว

[โนบิ]

“ชื่นใจดีเหมือนกันนะ แต่ทำไมรู้สึกมันมีรสชาติขมๆ แปลกๆ ซ่อนอยู่นะ แต่สดชื่นอยู่”ผมคิดมันคงเป็นกลิ่นของเปลือกส้มสด

ผมไม่ได้ติดใจสงสัยถึงรสชาติแปลกที่เจือปนอยู่ในเครื่องดื่มที่ผมดื่มเกือบหมดแก้ว

“ช่างเถอะ” ผมสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกไปแล้วดูดเครื่องดื่มที่ได้รับมาไปจนหมด 

[ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง]

ผมร่วมสนุกกับเพื่อนๆและพี่ๆจนสักพักผมก็รู้สึกแปลกๆกับร่างกายตัวเอง รู้สึกร้อนๆหนาวๆราวกับเป็นไข้ เมื่อรู้สึกว่า ตัวเองจะไม่ไหวแล้ว ผมจึงขอตัวเพื่อนๆเพื่อจะกลับไปพักที่ห้อง 

“ทำไมรู้สึกร้อนแบบนี้นะ โดยเฉพาะแก่นกลางกายของตนเองที่เริ่มไวต่อความรู้สึกจนมันปวด และแข็งไปหมด” 

ผมพยายามเดินเพื่อไปให้ถึงห้องพักให้เร็วที่สุด แต่ผมกลับถูกใครบางคนคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน

[พี่ฝุ่น]

“โนบิจะรีบไปไหนนะ ห้องเราอยู่นี่ นายเลยห้อง” เป็นพี่ฝุ่นนั่นเองที่คว้าข้อมือผมไว้ แล้วกระชากผมไปติดแผ่นอก เพราะร่างกายที่มันพยุงตัวไม่อยู่แล้วครับตอนนี้

แต่การแตะตัวผมของพี่ฝุ่น ผมกับรู้สึกเหมือนเจอของร้อนเพราะมันทำให้ตรงนั้นของผมยิ่งเกิดอารมณ์มากขึ้นทวีคูณ ยิ่งรู้ว่าเป็นพี่ฝุ่น มันมึนไปหมดเหมือนต้องการอะไรบางอย่างบอกไม่ถูก ผมค่อยๆมองไปที่แผ่นอกที่ปลดกระดุมของพี่ฝุ่น มองไปเรื่อย ๆ จนถึงคาง จนถึงปากและ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมคว้าคอของพี่ฝุ่นโน้มเข้ามาจูบโดยไม่สนเลยว่าตรงที่ผมกับพี่ฝุ่นยืนอยู่นั้นจะมีคนอยู่เยอะหรือไม่แค่ไหนและมีใครบ้างที่เห็นภาพที่ผมดึงตัวของพี่ฝุ่นเข้ามาจูบราวกับคนไร้ยางอายแบบนี้

[โนบิ] 

 ผมเป็นอะไรวะเนี่ย  ทำไปได้ไงวะ เชี้ยแล้วมั้ยอ่ะ คนเป็นพี่ตกใจในการกระทำของคนน้องแบบตั้งตัวไม่ทัน แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนใดๆ กลับปล่อยให้คนที่จูบไม่เป็นประสาจูบแบบไม่มีประสบการณ์ไป จูบไม่พอสัญชาตญาณคนที่กำลังดึงคนพี่เข้าไปจูบ เลื่อนปากลงมาที่แผงหน้าอกของคนพี่ได้สักครู่….คนพี่ยืนตาค้างกับการกระทำของคนน้องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ก็แอบขัดขึนเบาๆ ไม่เต็มที่นัก

แล้วโนบิเป็นอะไร ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ ตาย ตาย ตาย  มันไม่ใช่การเก็บตัวดาวเดือนธรรมดาแล้วล่ะซิ แต่อาจจะเป็นการเก็บตัวที่เสียตัวกันบ้างแน่นอน 

RELATED ARTICLESMORE FROM AUTHOR