Home Articles ตอนที่ 15 “แอบชอบ..ก็คือแอบชอบ ให้ทำไง..” ตอนที่ 15 “แอบชอบ..ก็คือแอบชอบ ให้ทำไง..” December 29, 2019 386 Facebook Twitter [เสียงคนในความฝัน] “โนบิ…โนบิ” มาอีกแล้วเสียงปริศนานี้เรียกชื่อของผมอีกแล้ว “อย่าเข้าใจฝุ่นผิดนะโนบิ” ทำไมคุณถึงรู้จักพี่ฝุ่นผมถามตัวเองในใจ “โนบิ” เสียงเรียกชื่อผมดังอีกแล้ว ผมพยายามลืมตาแต่ก็ลืมไม่ได้ แล้วความรู้สึกเหมือนมีอะไรนุ่มๆมาอยู่ที่ริมฝีปากตอนนี้มันคืออะไร “ผมชอบคุณหนูนะครับ ถึงขั้นรักเลยก็ว่าได้…คุณหนูโนบิ…เจ้าชายน้อยของผม” เสียงพี่ฮอนนี่นา ทั้งเสียงที่อยู่ในหัวของผมกับเสียงที่ผมได้ยินอยู่ในขณะนี้ตีกันจนวุ่นไปหมด จนผมจับต้นชนปลายไม่ได้ว่าเสียงไหนเป็นเสียงจริงกันแน่ ผมพยายามลืมตาแต่สุดท้ายผมก็หลับลงไปอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับหัวใจของผมที่กลับมานิ่งสงบลง และรอยสัมผัสแสนอบอุ่นบริเวณหน้าผาก ณ ขณะนั้น –ซัน– [ คอนโดหรูของซัน ] หลังจากที่ผมขับรถกลับไปส่งเจเดนน้องรหัสของผมที่บ้านเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขับรถกลับมาที่คอนโดของตัวเองอย่างอารมณ์ดีที่วันนี้ผมสามารถทำให้พ่อได้มาเห็นภาพลูกชายสุดที่รักอย่างโนบิกำลังจูบอยู่กับผู้ชาย ผมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะก้าวเข้ามาในห้อง และทันทีที่ผมวางกระเป๋าและข้าวของไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้วไฟในห้องของผมก็ถูกเปิดขึ้นโดยที่ผมไม่ใช่คนเปิด “อารมณ์ดีเชียวนะเจ้าซัน” เสียงครึมๆ ที่ผมได้ยินหลังจากปิดประตูห้องเรียบร้อย “พ่อ” ผมหันไปตามเสียงทันทีก่อนจะเรียกพ่อออกมาเมื่อรับรู้ว่าคนที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องของผมนั้นเป็นใคร และภาพที่ผมเห็นก็คือพ่อของผมที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาพร้อมกับกอดอก รวมถึงรังสีความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากสายตา และหน้าตาของท่าน [พ่อ] “แกไปทำอะไรมาล่ะถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้” พ่อถามอย่างกดดันโดยที่ไม่คิดจะหันมามองหน้าของผมเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อไม่อยากมองหน้าผม ผมก็ไม่สนใจเลือกที่จะสร้างกำแพงหินขึ้นมาปกป้องตัวเองจากความเย็นชาที่กำลังได้รับจากพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเอง [ซัน] “ผมไปสังสรรค์กับเพื่อนมาก็ต้องมีความสุขเป็นธรรมดาสิครับ” ผมตอบพ่อไปพร้อมกับเดินไปกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟากลางห้องของตัวเอง ก่อนจะยกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเล่นราวกับไม่ใส่ใจถึงท่าทีและการมาถึงของพ่อแม้แต่น้อย ในเมื่อไม่สนใจผมก่อนแล้วทำไมผมต้องสนใจท่านด้วย ซันคิดแบบเอาชนะ [พ่อ] “เจ้าซัน” เมื่อพ่อของผมเห็นท่าทีไม่สนใจอะไรของผมท่านถึงกลับนั่งไม่ติดต้องลุกขึ้นมาคว้าโทรศัพท์ของผมแล้วขว้างมันทิ้งลงไปบนที่นอน ผมมองตามโทรศัพท์ที่พ่อของผมขว้างมันออกไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท่านด้วยท่าทีไม่พอใจ [พ่อ] “ไปนั่งคุยกับฉันดี ๆ ฉันมีเรื่องต้องพูดกับแกเจ้าซัน” “หึ…” ผมเค้นเสียงหึออกมาเบาๆราวกับจะยิ้มเยาะตัวเอง แต่ผมก็ยอมก้าวออกจากโซฟาเดินไปนั่งยังโซฟาที่อยู่ภายในห้องพักของผม [ซัน] “พ่อมีเรื่องอะไรจะพูดกับลูกนอกคอกอย่างผมคนนี้ล่ะครับ หรือว่าเกิดพิศวาสลูกคนนี้ขึ้นมา” ผมพูดยียวนใส่ท่านพร้อมกับกระแทกก้นลงนั่งบนโซฟาต่อ [พ่อ] “เรื่องที่เกิดขึ้นกับน้องฝีมือแกใช่ไหมเจ้าซัน” พ่อพูดเข้าเรื่องทันทีโดยไม่มีการเกริ่นนำใดๆ “น้องผมคนไหนละครับ” ผมย้อนถามพ่อกลับไป “ก็โนบิน้องของแกอย่างไรล่ะ” พ่อตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนักที่ผมย้อนถามออกไปแบบนั้น ผมลุกขึ้น แล้วหันไปประจันหน้ากับพ่อ “อ๋อเหรอ…ผมก็นึกว่าพ่อจะไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนจนมีน้องของผมคนอื่นเพิ่มมาอีก” “เจ้าซัน…” พ่อตะหวาดผมออกมาเมื่อผมพูดออกไปแบบนั้นพร้อมกับเงื้อมือขึ้นจะตบหน้าของผมแต่ก็ค้างไว้แบบนั้นชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเอามือลง ผมมองตามมือที่ค่อยๆลดลง พร้อมกับการสูดหายใจของท่านอย่างหักห้ามใจไม่ทำร้ายร่างกายของผมอย่างที่ตั้งใจไว้ [ซัน] “ทำไมครับ รับไม่ได้หรือไง” ผมยังคงไม่ลดละที่จะแดกดันท่านต่อไป “อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเจ้าซัน ตอบพ่อมาว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับโนบิฝีมือของแกใช่ไหม” พ่อยังคงถามย้ำ “เรื่องอะไรล่ะครับที่เกิดขึ้นกับลูกชายสุดที่รักของพ่อน่ะ” ผมย้อนถามราวกับไม่รู้เรื่องว่าพ่อกำลังหมายถึงเรื่องอะไร ทำไมผมจะต้องยอมรับด้วย ผมคิดกับตัวเองในใจ “อย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้นะว่าลับหลังฉัน แกไปทำอะไรไว้บ้างนะ” “ทำไมครับถ้าลูกชายสุดที่รักของพ่อมันจะ…จูบผู้ชายไปทั่ว บอกรักผู้ชายจนเป็นข่าวดังแค่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับผม” เพี้ยะ!! (เสียงฝ่ามือของพ่อ ลงแรงไปที่หน้าของลูกชายที่กำลังเถียงคำไม่ตกฟาก) ทันทีที่ผมพูดจบฝ่ามือของพ่อก็ยกขึ้นฟาดลงสุดแรงมาที่หน้าตรงกับปากครึ่งจมูกครึ่งทันที จนผมสัมผัสได้ถึงรสฝาดในปากของตัวเองพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด ผมยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองหน้าพ่อบังเกิดเกล้าที่เพิ่งจะยกมือขึ้นตบหน้าผมจนได้เลือดเมื่อครู่นี้ [ซัน] “ทำไมผิดหวังในตัวลูกคนโปรด แต่ทำอะไรไม่ได้จนต้องมาลงที่ผมอย่างนั้นหรือครับ” ผมย้อนถามพ่อไป “ฉันให้แกคอยดูแลน้อง ไม่ใช่หาเรื่องทำให้น้องเสียชื่อเสียงเจ้าซัน” พ่อชี้หน้าต่อว่าผม “คำก็น้อง สองคำก็น้อง ผมจะบอกพ่อไว้ตรงนี้เลยนะว่าผมไม่เคยเห็นมันเป็นน้องของผมเลยสักครั้ง” “เจ้าซัน” “เอาสิครับ ตบผมอีกสิ ยิ่งพ่อทำร้ายผมมากแค่ไหน ผมก็ยิ่งเกลียดลูกคนโปรดพ่อมากเท่านั้น และผมจะไม่หยุดแค่นี้แน่” ผมยื่นหน้าขึ้นท้าทายเมื่อเห็นพ่อเตรียมจะยกมือขึ้นทำร้ายผมอีกครั้งแต่ยั้งใจเอาไว้ “สักวันแกจะต้องเสียใจที่พูดแบบนี้ออกมาเจ้าซัน” พ่อเค้นเสียงบอกผมออกมาก่อนจะเตรียมก้าวเดินออกจากห้องของผมออกไป “ผมจะไม่มีวันเสียใจ แต่พ่อปิดข่าวลูกชายสุดที่รักของตัวเองให้ดีเถอะ ระวังมันจะทำให้พ่อต้องเสียชื่อเสียงเข้าสักวัน” ผมพูดไล่หลังพ่อไปจนท่านต้องหันกลับมามอง “อย่าแม้แต่จะคิดเจ้าซัน…ถ้าแกไม่อยากเสียใจ” ท่านพูดจบก็เปิดประตูออกจากห้องของผมไป หลังจากที่พ่อของผมก้าวออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้ว กำแพงที่ผมสร้างขึ้นก็แทบพังทลายลงพร้อมกับร่างของผมที่ค่อยๆทรุดลงนั่งกับพื้นห้อง “โธ่โว๊ยยยย” ผมตะโกนออกมาพร้อมกับทุบฝ่ามือลงบนพื้นเพื่อระบายความอัดอั้นในใจอย่างแรง [คอนโดของโนบิ] ทางด้านของโนบิหลังจากที่เจ็บหน้าอกจนหลับไปโดยมีฮอนคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง พร้อมกับฝันประหลาดถึงใครสักคนที่มาเข้าฝันโนบิบ่อยๆในช่วงนี้ โนบิก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนกลางดึก พร้อมกับนั่งคิดนอนคิดถึงคลิปเสียงที่พ่อของตนให้ฟังก่อนหน้านี้ พี่ฝุ่นคงไม่ได้ทำไปเพราะเงินหรอกมั้ง ที่พี่ฝุ่นทำไปทั้งหมดคงเป็นเพราะมีความจำเป็นต้องการจะช่วยบ้านเด็กกำพร้า แต่คนที่โนบิไม่คาดคิดว่าจะมีส่วนรู้เห็นและวางแผนเรื่องนี้ก็คือพี่ซัน “ทำไมพี่ซันต้องวางแผนทำให้เราเสียชื่อเสียงแบบนี้ด้วยนะ” ผมคิดกับตัวเองคนเดียวในใจ วนไปวนมา [ฮอน] “ตื่นแล้วหรือครับคุณหนู” ผมนอนคิดนั่นนี่ไปจนพี่ฮอนที่ไม่รู้ว่าหายไปไหนมาก่อนหน้านี้ก็เปิดประตูห้องนอนของผมเข้ามาและได้เห็นว่าผมตื่นแล้ว พี่ฮอนจึงได้เปิดไฟ จนผมต้องกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อให้สายตาปรับกับแสงไฟ [ฮอน] “หิวไหมครับคุณหนู ผมออกไปซื้ออาหารมา เพราะคิดว่าคุณหนูตื่นมาน่าจะหิว” พี่ฮอนบอก จ๊อกกก…. ยังไม่ทันที่ผมจะตอบรับหรือปฏิเสธ ท้องเจ้ากรรมก็ดันร้องขึ้นมาเสียก่อน จนผมต้องส่งรอยยิ้มแหยๆไปให้พี่ฮอน “แฮ่ะๆ” พี่ฮอนส่งยิ้มแสนอบอุ่นมาให้โดยไม่คิดจะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อีก ราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย [ฮอน] “คุณหนูจะทานน้ำเต้าหู้หรือจะทานขนมปังสังขยา หรือโจ๊กหมูดีใส่ไข่ดีครับ” พี่ฮอนถามพร้อมกับหยิบของที่ซื้อมาวางบนโต๊ะกลางของโซฟารับแขก [โนบิ] “ผมทานทุกอย่างเลยได้ไหมครับพี่ฮอน” ก็ตั้งแต่เมื่อเย็นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องผมเท่าไรเลยนี่ครับนอกจากเหล้ากับกับแกล้ม เมื่อคิดมาถึงเรื่องนี้ผมก็อดคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนค่ำไม่ได้ ผมเหม่อจนพี่ฮอนต้องกระแอมเพื่อปลุกผมให้ออกจากภวังค์ [ฮอน ] อะแฮ่ม!! “งั้นก็ทานทุกอย่างเลยก็ได้ครับ…อะนี่ครับ” พี่ฮอนพูดพร้อมกับนำแก้วน้ำเต้าหู้ จ้านขนมปังสังขยา และโจ๊กหมูใส่ถ้วยมาวางตรงหน้าของผม [โนบิ] “โฮ…น่าทานมากเลยครับ นี่ถ้าผมทานหมดนี่มีหวังพุงผมต้องยื่นออกมาแน่ ๆ เลย” ผมพูดพร้อมกับลูบพุงตัวเองให้พี่ฮอนดู ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานของอร่อยที่พี่ฮอนซื้อมาอย่างมีความสุข [ฮอน] “คุณหนูนี่นะ…จริง ๆ เลย” พี่ฮอนพูดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบที่ศีรษะของผมจนผมต้องเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้พี่ฮอนไปเบาๆ แล้วกลับมาก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าต่อ หลังจากทานอาหารที่พี่ฮอนซื้อมาให้จนหมดผมก็ช่วยพี่ฮอนล้างจาน ก่อนจะมานั่งดูทีวีที่โซนรับแขกโดยมีพี่ฮอนนั่งดูอยู่ข้างๆ [ฮอน] “ถ้าคุณหนูนอนไม่หลับจะซ้อมเปียโนไหมครับ ไม่ได้ซ้อมมาหลายวันแล้วเดี๋ยวจะลืมเสียก่อนนะครับ” [โนบิ] “ได้เลยเดี๋ยวคืนนี้ผมจะเล่นเพลงพิเศษให้พี่ฮอนฟัง พี่ฮอนอยากฟังเพลงอะไรครับบอกมาได้เลย เดี๋ยววันนี้ผมจะเล่นเพลงให้พี่ฮอนฟังเองครับ” ก็ดีเหมือนกันนะให้ดนตรีช่วยเยียวยาจิตใจเผื่อพรุ่งนี้อะไรอะไรมันคงจะดีขึ้น ผมคิดกับตัวเองในใจก่อนจะเดินไปยังห้องที่ผมใช้ซ้อมเปียโน ถึงแม้คอนโดแห่งนี้จะสามารถเก็บเสียงได้ แต่พ่อของผมก็ยังทำห้องเก็บเสียงไว้ให้ผมเพื่อเล่นเปียโนได้โดยไม่รบกวนเพื่อนบ้าน หรือห้องข้างเคียง ทำให้ถึงแม้ผมจะเล่นเปียโนดึกแค่ไหนก็ไม่รบกวนใคร [โนบิ] “พี่ฮอนอยากฟังเพลงอะไรครับ” [ฮอน] “เพลงเฝ้ารอ” ที่คุณหนูชอบก็ได้ครับ พี่ฮอนบอกชื่อเพลงที่อยากฟังกับผม ผมรองตั้งเสียงเปียโนอยู่สักพัก ก็ค่อยๆพรมนิ้วไปตามตัวโน้ตบนคอร์ดเปียโน ก่อนจะเริ่มต้นร้องเพลงที่พี่ฮอนขอมาไปเรื่อย ๆ โดยมีพี่ฮอนนั่งฟังอย่างตั้งใจอยู่ไม่ห่าง โลกนี้ไม่มีความหมาย เเค่มีเพียงเธอข้างกายทุกวัน ฟังเสียงหัวใจของฉัน ทุกเสี้ยวนาทีนั้นมีเพื่อเธอ ผิดที่เวลา ที่เหลืออยู่ อยากกอดเธอไว้ให้นานกว่านี้ ไม่อยากหลับตา สักนาที กลัวพรุ่งนี้จะไม่เจอเธออีกแล้ว * ทุกลมหายใจ สัญญา อยู่ตรงนี้เฝ้ารออยู่ไม่ห่าง ดวงใจฉันยังคอยหา หากโลกนี้ไม่มีเธอชีวิตจะเป็นเช่นไร ช่วงเวลาดีๆที่เรามีกันวันนั้น ได้โปรดกลับมาอีกครั้ง ให้เธอหวนคืนมา เเค่เพียงเธอกลับมาได้มั้ย SOLO ไม่อยากหลับตา สักนาที กลัวพรุ่งนี้จะไม่เจอเธออีกแล้ว **ทุกลมหายใจ สัญญา จะดูเเลหัวใจไม่ห่าง ไม่ว่านานเท่าไร สัญญา ต่อจากนี้ไม่มีวันห่าง ไม่ว่าเธอคือใคร สัญญา จะดูเเลหัวใจไม่ห่าง แม้เวลาหมุนผ่าน ไม่ต้องการสิ่งใด เเค่มีเธอเท่านั้น [โนบิ] “พี่ฮอนชอบไหมครับ เพลงนี้ผมตั้งใจจะใช้ในการประกวดดาวเดือน ไม่รู้ทำไมเหมือนกันผมถึงชอบเพลงนี้มากเป็นพิเศษ อาจจะเป็นเพราะทุกครั้งที่ผมไปตรวจหัวใจผมมักจะได้ฟังเพลงนี้บ่อย ๆ จนผมจำมันได้ทุกคีย์และทุกตัวโน้ตเลยก็ว่าได้” ผมยิ้มก่อนจะพูดต่อ “ผมอยากขอบคุณคนที่ทำให้หัวใจของผมกลับมาเต้นอย่างแข็งแรงได้อีกครั้ง ไม่ว่าเจ้าของหัวใจดวงนี้จะเป็นใคร ผมจะใช้ชีวิตต่อจากนี้ด้วยหัวใจของเขาให้มีค่าที่สุด เกิดประโยชน์มากที่สุด” ผมพูดอย่างที่ใจคิดหลังจากที่ผมเล่นเพลงที่พี่ฮอนขอ ซึ่งเป็นเพลงที่ผมซ้อมเพื่อใช้ตอนขึ้นประกวดด้วยนั้นเอง [ฮอน] “พี่ฮอนก็จะคอยเป็นองครักษ์คอยปกป้องคุณหนูโนบิให้ใช้ชีวิตต่อจากนี้อย่างมีความสุขเช่นกันครับ” แล้วเราสองคนก็หันมายิ้มให้กัน รอยยิ้มของคุณหนูนี่แหล่ะที่เป็นเหมือนน้ำคอยเลี้ยงหัวใจของผมให้อยากตื่นมาในทุก ๆ วัน เช้าวันรุ่งขึ้น วันนี้เป็นเช้าศุกร์ที่ผมไม่มีเรียนผมกับพี่ฮอนจึงมาทำเรื่องคืนหอ พร้อมกับเก็บข้าวของเพื่อย้ายกลับไปอยู่ที่คอนโดตามคำสั่งของพ่อผม พอยูโรกับแท็ปรู้เรื่องก็รีบตามมาช่วยผมที่หอทันที พร้อมกับซักฟอกผมเสียยกใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงได้ย้ายออกจากหอกะทันหัน ทั้ง ๆ ที่หอนี้ก็ใกล้มหาวิทยาลัยมากกว่าคอนโดที่ผมอยู่กับพี่ฮอนเสียอีก ผมจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ทั้งสองฟัง ทันทีที่ได้ฟังทั้งแท็ปและยูโรต่างก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟแทนผมโดยเฉพาะพี่ซันที่ยูโรแอบปลื้ม งานนี้ทำเอายูโรถึงกลับสาปส่ง [ยูโร] “เสียแรงที่ฉันหลงรักหลงปลื้ม ไม่คิดว่าจะเลวขนาดวางแผนทำให้นายเสียชื่อเสียงได้แบบนี้” ทันทีที่เล่าจบยูโรก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งทันที “เลว เลว แบบไม่เคยคิดว่าจะมีคนแบบนี้บนโลก ไอ้โรคจิตพี่ซัน อี๊..เลวมาก ไม่มีชิ้นดีเลยอ่ะ” อย่าให้เจอหน้านะ [แท็ป] “นั่นดิ แล้วพี่ซันจะทำแบบนี้ไปทำไมวะ ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไรเลยนะ” แท็ปยังอดสงสัยไม่ได้ [ยูโร] “พรุ่งนี้ตอนไปเก็บตัวดาวเดือน แกได้เจอทั้งพี่ซันแล้วก็พี่ฝุ่นก็ถือโอกาสถามทุกเรื่องที่อยากรู้ทีเดียวไปเลยสิ ฉันล่ะอยากจะตามแกไปด้วยจริงๆเลยโนบิ” ยูโรออกความเห็น ทั้งโกรธ ทั้งอยากรู้เหตุผล ใช่ครับพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ที่พวกเราเหล่าดาวเดือนและทีมงานประกวดดาวเดือนจะต้องเดินทางไปเก็บตัวเพื่อทำสกู๊ปโปรโมทงานประกวดดาวเดือนปีนี้ ซึ่งพี่ซันไปในนามของอดีตเดือนคณะ ส่วนพี่ฝุ่นไปในนามของทีมงานคนหนึ่ง [โนบิ] “ดีเหมือนกันฉันก็อยากจะรู้ว่าถ้าพี่ฝุ่นรู้ว่าเรารู้แล้วว่าพี่ฝุ่นร่วมมือกับพี่ซันเรื่องที่เราต้องไปตะโกนบอกรักพี่เขาพี่ฝุ่นจะว่าอย่างไร” ไม่ว่าพี่ฝุ่นจะพูดอะไรผมจะเชื่อที่พี่ฝุ่นพูดทุกคำ ผมคิดกับตัวเองในใจ และผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมพี่ซันถึงต้องวางแผนอะไรแบบนี้ให้ยุ่งยากเพียงเพื่อต้องการให้ผมเสียชื่อเสียงด้วย เรื่องนี้ยังคงเป็นปริศนาที่ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมพี่ซันถึงจงเกลียดจงชังผมจนถึงกลับต้องคิดจะทำลายผมแบบนี้ด้วย พรุ่งนี้จะต้องหาโอกาสถามให้ได้ ผมยืนยันกับตัวเอง [โนบิ] เหตุผลอะไรล่ะที่ทำให้ พี่ซันกับพี่ฝุ่นต้องทำแบบนี้ เอาจริงๆ นะครับ คำถามนี้อยู่ในสมองผม จนผมคิดอย่างอื่นไม่ได้แล้ว และต่อไปผมจะไว้ใจใครได้อีกล่ะครับ สิ่งที่เกิดขึ้น สำหรับผมมันร้ายแรงมากเลยนะครับ มันซับซ้อน เกินกว่าที่ผมจะเดาได้ เสียงคลิปที่พี่ฝุ่น กับพี่ซันคุยกันจะเป็นคลิปตัดต่อหรอ …ผมว่าถ้าตัดต่อ แล้วพ่อจะตัดต่อมาทำไม แต่เมื่อนึกถึงพ่อนะครับ เมื่อคืนพ่อผมเงียบจนน่ากลัวนี่ท่านคงโกรธผมอยู่แน่ๆ ที่ท่านเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น และเรื่องราวคลิปที่ท่านได้มา ต่อไปท่านคงไม่เชื่อใจผมอีก ถ้ามีครั้งหน้าผมว่าผมได้กลับไปนั่งคิดที่บ้านแน่นอนคงไม่ได้มีโอกาสมาเก็บของย้ายห้องแบบนี้ เรื่องที่ผมเล่าให้ แท็ปและยูโรฟัง คือไอ้พี่ซันมันชวนกูไปกินเหล้าหลังมอ ใช่ป่ะ ก็ปกตินะ กูก็ไม่ได้คิดอะไร แค่เคารพรุ่นพี่ อยากมีรุ่นพี่ คิดดูเด่ะ ถ้ากูไม่มีพี่รหัสกูคงเรียนไม่สนุก ไม่มีพี่ให้คำปรึกษา [แท็ป/ยูโร] อืม กูเข้าใจ นะโนบิ [โนบิ] “ ตัดมาถึงจุดไคลแมกซ์เลยละกัน ไอ้พี่ซันก็ท้ากูให้ไปจูบกับ พี่ผู้ชายที่อยู่ในร้าน ที่กำลังเต้นกลางฟลอร์ อ่ะ” [ยูโร] “ไงต่อ ..เค้าท้าก็ไปจูบกับผู้ชายคนนั้น อีบ้า…” [แท็ป] “แล้วตอนจูบกับผู้ชาย พ่อก็มาเห็นว่างั้น ชิบหายแล้ว” “อืม..ใช่พ่อมาเห็นตอนนั้นพอดี ตอนจูบกับรุ่นพี่คนนั้น..แล้วก็เกมเลยกู.” กูไม่ได้อยากทำนะโว้ย ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่ากูเมา หรือกูรับคำท้าอยากให้เรื่องมันจบๆ ไปก็ไม่รู้ตัวอ่ะ พอนึกแล้วรู้สึกแย่มากๆ เลย แล้วตอนนี้พี่คนที่จูบกับกูเค้าจะคิดมากไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ [ยูโร] “ธรรมดาป่ะวะ ผู้ชายจูบผู้ชาย หนังวาย 100 เรื่องเค้าก็ต้องมี NC บ้างมรึง ก็ถือเป็นฉากน่ารักๆ เถอะอย่าคิดมากเลยมรึง” ยูโรพูดให้ผมสบายใจ แต่ก็ไม่สามารถทำให้ผมสบายใจขึ้นได้ “ว่าแต่อีรุ่นพี่ที่มรึงจูบกับเค้าเนี่ยะเป็นใคร เสียใจใช่มั้ยที่ไม่ใช่พี่ฝุ่น 555 .” ยูโรพูดแย่ถึงคนที่จิ้นกับเพื่อนแต่ไม่เต็มปากนัก เพราะยูโรกูโกรธฝุ่นที่เป็นต้นเหตุให้เพื่อนต้องโดนย้ายหอ [แท็ป] “เชี้ย..มรึง ไม่ใช่เวลาจะมาพูดแบบนี้เปล่าวะ.” แท็ปพูดออกมาเหมือนไม่พอใจ และเข้าใจโนบิ เพราะการจูบแบบไม่ได้สติตนเพิ่งผ่านมาสดๆร้อนๆ เรียกได้ว่าแผลสดก็ว่าได้ [ยูโร] “แล้วอีรุ่นพี่ที่มรึงจูบเป็นใครวะ กูรู้จักมั้ย บอกมามรึง…” ยูโรหันมาถามคำถามเดิม [โนบิ] “รู้จึกเด่ะ..พวกมรึงรู้จัก.” ใครวะมรึงสองคนที่ช่วยเก็บของหันมาพร้อมกันเพราะอยากรู้ว่าคนที่ขโมยจูบแรกของโนบิเป็นใคร เอิ่ม เอิ่ม โนบิทำหน้ายู่ คิ้วชนกันมองไปหาเพื่อนทั้งสองคน แล้วตอบว่า “พี่ภัทรว่ะ .” [แท็ป/ยูโร] เชี้ย…จริงเลย เชี้ยสองตัวมาทำให้บรรยากาศตอนนั้นมันตืนเต้นมากขึ้น [แท็ป] ไอ้พี่ภัทร …ของที่อยู่ในมือล่วงลงพื้นแบบอัตโนมัติ เมื่อแท็ปได้รู้ว่าคนที่โนบิจูบคือพี่ภัทร (สีหน้าของแท็ปดูนิ่งเฉย..เหมือนคิดอะไรบางอย่างแต่พูดไม่ได้ โดยเพื่อนๆ ไม่ทันสังเกตหน้าของเพื่อนที่อยู่ตรงนั้น) [ยูโร] โลกกลมมากไปอ่ะ มรึงเสียจูบแรกให้พี่ภัทรเฉยเนี่ยะนะ แล้วไงมรึงรู้สึกอะไรยังไงมั้ย ตอนนี้ยังจำรสจูบของผู้ชายคนนั้นอยู่ได้มั้ยมันเป็นไงอ่ะหวานมั้ย ยูโรพูดแหย่เพื่อนเพื่อทำให้เพื่อนขำออกหลังจากเครียดมากกับเรื่องที่เกิด เลยไม่ทันสังเกตุเพื่อนอีกคนที่นิ่งไปเหมือนแท็ปไม่ได้อยู่ตรงนั้น [โนบิ] อืม..แต่ก่อนจะจูบเค้าพูดอะไรสักอย่างนะ พูดแปลกๆ อ่ะ ตอนที่กูเข้าไปขอให้เค้าช่วยจูบกูให้มันจบๆ เรื่องที่ไอ้พี่ซันมันขออ่ะ พูดอะไรอ่ะ ประโยคนี้ทำให้คนที่นิ่งเงียบอยู่หันกลับมาฟังด้วย และสนใจว่าสิ่งที่พี่ภัทรพูดก่อนจูบกับโนบิว่ามันคือประโยคว่าอะไร [โนบิ] มาทำอะไรที่นี่หรอ เพื่อนเมียในอนาคต …เค้าพูดประมาณนี้ว่ะมรึง พูดแปลกๆ ว่ะ [แท็ป] “เชี้ยพี่ภัทร เลวมากๆๆๆๆๆ พูดออกมาได้ .” จากอาการนิ่งไปของแท็ป เปลี่ยนเป็นอาการโกรธมาก แต่ควบคุมอารมณ์อยู่เพื่อที่ไม่ให้เพื่อนทั้งสองคนที่นั่งตรงเก็บของตรงหน้าสงสัย แต่ในใจตอนนี้ นี่ด่าพี่ภัทรสารพัดแล้วนะ (อีพี่ภัทรชั่วมาก พูดงี้ได้ไงวะ แล้วถ้าคนอื่นรู้ ตายๆ ปากพล่อยจริงๆ เลยแม่งเอ้ย. ) เมื่อเล่าจบทั้งสามคนบอกเลยว่า การกระทำของไอ้พี่ฝุ่น และไอ้พี่ซันมันไม่โอเคเอามากๆ แท็ปฟังเรื่องของภัทรว่าโกรธมากแล้ว พอฟังเรื่องของฝุ่นวางแผนกับซัน มันยิ่งโกรธมากขึ้นเป็นทวีคูณกับสิ่งที่โนบิเจอ หลังจากทยอยเก็บของเสร็จเหลือเพียงยกของลงไปข้างล่าง จึงแยกย้ายกันเดินทางกลับ ความที่แท็ปโกรธทั้งเรื่องพี่ภัทร และเรื่องฝุ่นทำให้เดินไปที่ร้านกาแฟที่ต้นเรื่องอยู่แบบไม่รู้ตัว งานนี้ต้องมีใครโดนแน่นอนบอกเลย.. และตอนนี้ ก็อปปี้ก็กำลังมาปรึกษาเรื่องดาวและเดือนคณะกับฝุ่น ตามปกติคนหาเรื่องคุยกับคนที่ตัวเองชอบ แต่ความรู้สึกที่ฝุ่นมีไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าทั้งๆที่เทอสวยดีกรีดาวมหาลัยฯ ถามว่าฝุ่นรู้มั้ยว่าก็อปปี้ชอบ ก็รู้อยู่เหมือนกัน…แต่ตอนนี้ให้ได้แค่น้องสาวคนนึงที่มาคอยปรึกษาเท่านั้น แต่กับเดือนนิเทศปีนี้ที่ตนกำลังเป็นข่าวจิ้นนั้น…มันกับรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ ถึงขนาดแอบเผลอคิดถึงบ้างเหมือนกัน งานนี้ผู้ชายทั้งแท่งฝุ่นจะกลายเป็นผู้ชายวายได้มั้ย..ต้องไปรอลุ้นกัน RELATED ARTICLESMORE FROM AUTHOR ตอนที่ 30.5 “หัวใจที่เต็มไปด้วยความรักทุกรูปแบบย่อมทำให้เกิดปาฏิหาริย์แห่งความรัก” ตอนที่ 30.4 “หัวใจของฝุ่น ทุกครั้งที่ผมรักใครผมจะสูญเสียคนที่ผมรัก แต่ครั้งนี้ผมได้อยู่กับคนที่ผมรักตลอดไป” ตอนที่ 30.3 “แท็ปคือหัวใจของภัทร ทุกๆครั้งที่มองไปบนฟ้าจะเห็นรอยยิ้มของเรา” ตอนที่ 30.2 “หัวใจของซัน พี่ที่ขอทำเพื่อน้องเพียงสักครั้งเพื่อแก้ไขทุกอย่าง” ตอนที่ 30.1 “หัวใจของฮอน องค์รักษ์ที่พร้อมจะรักอย่างไม่มีเงื่อนไข”
